Soft Power in Dresden: Petra’s plaspauze

Vandaag (19 februari 2011) demonstreerden Nazi-nostalgici in Dresden. Hun tegenstanders waren er ook. Een gevecht met de oproerpolitie volgde.

De stad Dresden is zonder enige twijfel een tragisch voorbeeld van hoe je nooit oorlog moet voeren. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog werd de stad (waar niet of nauwelijks militaire doelen waren) vernietigd door middel van een tapijt-bombardement door Amerikaanse en Engelse vliegtuigen. Harry Mulisch schreef daarover aan het eind van de vijftiger jaren, op een moment, dat je daar nog helemaal niet over mocht spreken: Het Stenen Bruidsbed.

Maar dat is geen excuus voor de bruine revanchisten in Saksen. En het is goed, dat er zo veel Duitse antifascisten zijn. Zie verder in het Nieuws.

Hier gaat het over Petra. Pinkelnde Petra. Petra is lid van de Duitse ME. Ze moest een plaspauze inlassen tijdens de gevechten met de antifascisten. De spanning werd te groot. Je kunt je plas toch niet zo maar laten lopen. Daar is het uniform niet op berekend. De mannelijke oproerpolitie kan in een hoekje gaan staan. De vrouwen moeten hurken. Een brievenbus is geen alternatief in dit geval.

Ik heb aan menige confrontatie met de ME meegedaan. Er was altijd een soort dialoog. Die jongens werden ook maar gestuurd. Het ging niet om hen, maar om het doel van de manifestatie. Sta je oog in oog. Begin je te praten. Nokt de ME-er af, met tranen in de ogen en wordt door de officier achter hem vervangen door een nieuwe recruut. Wonderlijk gebeuren.

De vrouwelijke ME-ster is een nieuwe dimensie. Het aannemen van vrouwen is min of meer opgelegd aan de houwdegens van de oproerpolitie. Er is weerstand. Moeten er aparte toiletten voor vrouwen komen? Aparte uniformen? Blijkbaar moeten de meisjes zichzelf maar redden. Geen mannelijke collega’s, die even ervoor gaan staan, als de nood hoog oploopt.

Het heeft iets vaag sado-maso erotisch, die geharnaste en gehelmde Petra, geïmmobiliseerd vanwege de plasnood. Harde krachten (de wapenstok tegen de muur) en zachte krachten (het blote onderlichaam, weerloos boven het meedogenloze beton). De plas, die zich onweerstaanbaar verspreidt over het trottoir.

Mijn moeder liet zich vroeger in Zandvoort bedekken door handdoeken en schermen, als ze haar badpak aan- of uittrok. Vader en zoons werden gemobiliseerd. We moesten handdoeken en lakens ophouden. Als demonstrant, had ik de impuls niet kunnen weerstaan, om een gevechtspauze in te lassen en voor de arme Petra een willekeurig beschikbaar doek op te houden. Dat zou dan waarschijnlijk een spandoek geweest zijn. Maar een doek is een doek, niet waar?

Is het toeval, dat er geen ME-collega’s in de buurt waren, om Petra te helpen om niet zo uit haar rol te vallen? Ik vrees van niet. Die collega’s moeten hebben gedacht, dat ze op die manier wel zou begrijpen, dat oproerpolitie-acties niet voor vrouwen zijn weggelegd.

Blijft: Een haast onoplosbaar dilemma voor de demonstrant. Optreden tegen vrouwenvernedering? Of hard blijven terugslaan? Moeilijker nog, omdat je kunt verwachten, dat Petra, eenmaal uitgeplast, met verdubbelde energie zal terugkomen om zich te bewijzen in het straatgevecht.

Deze foto won de tweede prijs in een fotowedstrijd. De autoriteiten waren er niet bepaald mee opgezet. De kunstzinnige spanning tussen hardheid en zachtheid moet hun zijn ontgaan. Toch kent de kunstgeschiedenis overtuigende voorbeelden van vrouwen in vergelijkbare posities. En niet de minste. Rembrandt vereeuwigde in een van zijn etsen overtuigend een plassende Petra, zij het zonder helm en wapenstok (maar wel met hoofddoek, Geert!):

Ik dank deze beelden aan mijn Facebook-vriend Mehmet Okca. Mehmet is een perfect in Duitsland geïntegreerde Turk die in de bloggers-scene opereert onder de naam Fareus. Zijn website is altijd een bezoek waard.