Ik begon met gitaarspelen op mijn twaalfde. Klassieke gitaar. Ik vond dat prima, maar iets anders kon je destijds ook niet vinden, qua les. Althans niet op een officiële muziekschool.
Muzikaal werd ik naast deze gitaarlessen vooral ook gevormd door mijn vijf jaar oudere broer, die erg gecharmeerd raakte van gitaargeoriënteerde muziek, en vooral ook gitaarsolo’s. Later kocht hij een goedkope elektrische gitaar, die later vooral voor míjn ontwikkeling als gitarist essentieel bleek te zijn.
De eerste gitaarsolo’s die hij me liet horen, ik was ongeveer tien jaar oud, waren er van volkomen tegenpolen: Neil Young en Jan Akkerman.
Een van de solo’s van Neil Young die me vooral later ook bleef raken was die van zijn prachtige compositie ‘Words’. Hij is beslist geen virtuoos, maar weet af en toe wel degelijk midden in de roos te schieten met zijn noten. De solo op de studioversie raakt me het meest, maar het totaalgeluid van deze live versie is beter, ook omdat de jaren het schelle randje van Neil Youngs stem afgehaald hebben:
Dan Jan Akkerman. Ik leerde hem kennen door de eerste albums van Focus, die mijn broer gekocht had. Het was van een compleet andere wereld, zo werd er gewoonweg nog niet gitaar gespeeld in de wereld van de pop en rock. Ik werd er al op zeer jonge leeftijd mee geconfronteerd en dan kun je wel eens snel onder de indruk zijn. Maar ook nu, decennia later, luister ik nog steeds met stille bewondering naar het ongelooflijk innovatieve geluid en de vlekkeloze techniek die toen ineens tentoon gespreid werd door een groep muzikanten uit dit onbeduidende landje.
In mijn latere tienerjaren beluisterde ik eens een album van Brainbox, de band waar Akkerman in zat voor Focus, in een platenzaak, waar ik met mijn broer heen gegaan was. Je kon toen nog platen beluisteren via een hoofdtelefoon, alvorens tot aankoop over te gaan. De betreffende hoofdtelefoon stond erg hard dus volgens mijn broer vroeg ik aan de man achter de toonbank OF HET WAT ZACHTER KON!!1!
Ik ging over tot aankoop van de LP, na beluistering van de eerste kant. Qua album een beetje een vergissing, want de tweede kant bevatte een erg lang, tamelijk vervelend nummer ‘Sea of Delight’ genaamd. Ja, dat soort nummers werden destijds ook gemaakt, gewoon twintig minuten dooremmeren op een schemaatje.
Maar een van de nummers op de eerste kant was ‘Dark Rose’, en daar kon men, althans na een hint op ‘Russian Spy and I’ van The Hunters (met Jan Akkerman himself op leadzang, naar ik pas veel later begreep) voor het eerst horen wat voor een uitzonderlijke gitarist Jan Akkerman wel niet was. En dat nummer deed me het album kopen.
De opname is gortdroog, geen nagalm, geen echo, niks. Alles lijnrecht in de microfoon en het mengpaneel. In de begeleiding hoor je Jans gitaar, toevalligerwijs ook een Gretsch White Falcon zoals Neil Young die gebruikte in de vorige video, zowel links als rechts. Een geluid alsof je met je hoofd voor de versterker ligt. Re-te-strak en perfect ingespeeld, in een tijd dat het editen van opnamens weliswaar mogelijk, maar bepaald niet makkelijk was. Je kunt alles horen, door die droge opname, en je hoort geen enkele onnauwkeurigheid. Hij heeft dat gewoon zo ingespeeld. Laat me u als gitarist vertellen dat dat niet vanzelfsprekend is.
Zanger Kaz Lux, een grillige muzikant, is goed in vorm en op drums hoort u de virtuoos Pierre van der Linden die later ook in Focus zou schitteren:
