Senator Rubio (R.) staat bekend als een ferm verdediger van ‘the second amendment’, het artikel in de Amerikaanse grondwet dat burgers het recht geeft wapens te bezitten. Zijn campagne ontvangt $3.303.355 van de NRA, the National Rifle Association. Daarmee staat hij op nummer zes van de lijst politici die geld ontvangen van die organisatie.
Het was dan ook moedig van hem te verschijnen in de Town Hall te Parkland, Sunrise, Florida, gevuld met mensen die in, nabij of in de buurt van waren van Stoneman Douglas High School toen een ex-leerling daar op 14 februari, Valentijnsdag, zijn schoolgenoten kwam neermaaien. Het was een CNN-debat dat nu eens niet ontdaan was van alle scherpe randjes.
Rubio was moedig, hij wist dat hij een pak slaag zou krijgen. Daarmee is zijn krediet wel op. De man is de meester van het stalen gezicht, de inpalming van tegenstanders door complimenteren, het meegaan met de criticaster en ondertussen bij zijn standpunt blijven. De man is een slang. Maar wel een slang die op het punt staat om onder druk de goede kant op te kronkelen, voor zo lang het duurt, voor wat het waard is.
Het is politiek gekonkel. Onder druk meehuilen met de politieke tegenstander om vervolgens daarna – uit het zicht – dezelfde weg te vervolgen.
Dan het uithangbord van de NRA, Dana ‘Hands off my gun’ Loesch (Hands off my gun is haar in rechtse kringen veelgeprezen boek). Een ijzeren dame, stalen ogen, uitdrukkingsloos, met een eindeloos geloof in ‘the second amendment’. Ze gaat mee in de oproep dat ‘gekken’ geen wapens zouden moeten kunnen kopen. Dat is niet het beleid van de NRA, maar van deze woordvoerder onder deze moeilijke omstandigheden. De NRA is representant van 5 miljoen wapenbezitters, zegt ze trots. Heel opvallend: sheriff Scott Israel van Broward County, Florida valt haar aan, samengevat: jij staat niet voor deze leerlingen, jij staat voor wapenbezitters zolang jij je niet uitspreekt voor minder wapens in dit land. Je doet alsof je hun kant kiest, maar jouw kant is de andere. Als hij zegt ‘achttienjarigen zouden nooit een wapen moeten kunnen kopen,’ ontploft de zaal.
Loesch verdedigt zichzelf en de NRA door te wijzen op het nut van wapens in het geval van verkrachting. Gejoel, de zaal laat wantrouwen blijken. Ze probeert de zaak te pinnen op individuele gevallen van mensen die geen wapens zouden moeten kunnen kopen, ‘red flags’, met wapenbezit heeft het eigenlijk niet te maken, het gaat om geestelijk gestoorde mensen, niet om wapens. Ze probeert de schuld te leggen bij de politie, de FBI, zij zijn in gebreke gebleven. De sheriff trapt er in, in plaats van te zeggen dat die ‘gekken’ geen wapens zouden moeten hebben, schiet hij in de verdediging. Maar het gejoel neemt toe. Dana is niet populair hier en zal het ook nooit worden, ondanks de mooie woorden.
Ach, die retorica, die mooie woorden…
Zo werkt het: mensen naar jouw kant trekken door ze te complimenteren, zaken om te keren, anderen de schuld te geven, ze in de hoek te drijven, ze af te leiden van de zaak waar het om gaat.
‘Daar heb je een goed punt…’
‘Ik ben het helemaal met je eens, maar…’
‘Ik begrijp helemaal wat je bedoelt, maar kijk eens naar…’
Als toppunt van omkering (Loesch, NRA): ‘Wapens redden levens…’
En ondertussen blijft alles bij het oude. ‘The second amendment’ heerst. Wapenbezit als mensenrecht. Je hebt het recht een wapen te hebben.
Pas nadat je daadwerkelijk iemand hebt neergeschoten word je (eventueel) bestraft.
Wie koopt er een broodmes om er nooit brood mee te snijden?
Die scholieren mogen nog wel een tandje bijzetten. Ze zouden met z’n allen (honderdduizenden) wapens kunnen kopen en massaal oprukken naar Washington..
Om ‘levens te redden’.
Maar dat is precies de val die de NRA heeft gezet: oorlog = vrede.
Het zal nog wel even duren voordat er echt iets verandert in de VS. Voorlopig zijn het woorden, kleine ombuigingen liggen eventueel in het verschiet. Wezenlijk verandert er voorlopig niets.
De meeest achterlijke overtuiging die rondgaat in linksistische kringen is die van de geweldloosheid. U weet wel, de overgave aan de onderdrukker, proberen te redeneren met redelozen. Nou, mij niet gezien, dank u voor het aanbod, maar als ik wordt bedreigd sla ik terug, en wel zo hard dat de aanvaller niet meer op staat, want alleen dán ben ik er zeker van dat ie het niet opnieuw probeert. Parasieten blijven immers terugkomen, tot vervelens toe, dat weet u toch.
Er zijn vele samenlevingen waar wapenbezit algemeen is en waar zelden shootouts plaatsvinden. De reden dat dit in de VS zo vaak gebeurt moet worden gezocht in het feit dat de amerikaanse cultuur een geweldscultus met multimediapropaganda in zich herbergt.
Tegen al die linksistische types die wapenbezit aan banden willen leggen zeg ik:”Doe vooral je wapens weg, want als dan straks de fascisten weer huishouden kunnen ze ons tenminste zonder fysiek verzet in veewagens proppen”. Ik weet zeker dat er linksisten zijn die, als het zo ver moge komen, de overheidsaanwijzingen zullen volgen die aangeven bij welk crematorium zij zich dienen te vervoegen.
Wapenbezit vergroot inderdaad de kans dat je buurman in apeshit in het rond begint te schieten. Maar zonder wapens wordt de kans 1,0 dat onze eigen overheid ons op een dag afvoert. Wij hebben veel meer te vrezen van onze staat dan van onze buren. (statistieken man, statistieken!)