Een spiegel voor de nafluiters, die onverwacht inzicht biedt

Een paar jaar geleden alweer liep de twitteractie #zeghet, over ervaringen met seksueel geweld. Dat laatste is zo “gewoon” dat er in het algemeen over gezwegen wordt. Nu werd het eens gezegd. Ik mag voor mijn gevoel alleen over mijn eigen rolletje in die actie schrijven – ik was een van de weinige mannen die kort verhaalden over een ervaring met geweld door een of meer mannen. Waarschijnlijk is zo’n ervaring ook minder ongewoon dan men het graag wil doen voorkomen. Maar de drempel voor het delen van zo’n vernederende ervaring ligt voor mannen ongetwijfeld hoger nog dan voor vrouwen, omdat het indruist tegen de ons (ja, ons) toebedeelde rol.

Zojuist dit filmpje, ingebed in een tweet, bekeken, en de bijbehorende fotoreeks op Instagram. Het klopt niet dat dit allemaal beelden van Amsterdam zijn – de meeste spelen in Catalonië – waarschijnlijk met “autochtonen” aldaar en soms met toeristen die ook daar hun kop niet houden. “Catcallers” zal met zoiets als nafluiters vertaald moeten worden. Nu, nadat kort achter elkaar twee jonge vrouwen na een seksueel misdrijf vermoord gevonden zijn in Nederland komen verhalen los over de angst van vrouwen om alleen op stille paden te gaan. Maar stil hoeven die paden niet te zijn, zoals deze reeks duidelijk maakt. Alleen is de kans op (dodelijk) geweld kleiner zo op de openbare weg in een stad.
(Er is nog een dode te betreuren in dit verband van de afgelopen paar weken, de omgeving waarin die moord heeft plaatsgevonden is dan weer minder alledaags voor de meesten).

The selfie heard ‘round the world puts catcallers on notice. pic.twitter.com/m7zDkrr0sI

— AJ+ (@ajplus) 15 oktober 2017

Dan ga ik het toch nog even over mijzelf hebben.
Vele vele jaren geleden maakte ik het eens mee in een café dat ik, terwijl ik drankjes bestelde voor het gezelschap, in mijn achterste geknepen werd. Ik keek verstoord om, zag een vrouw met heel lang zwart haar die – tegen wie? – zei: “Ah, van voren ziet hij er ook goed uit.” Ik handelde de bestelling af en ging naar mijn gezelschap terug en vertelde wat ontdaan wat ik net had meegemaakt.
Het gezelschap bestond verder uit vrouwen, twintigers, begin-dertigers. Zeker twee bezwoeren mij: “Daar ga je toch niet op in, hè!”
Ik heb dat overigens wel gedaan toen mijn metgezelinnen net voor mij vertrokken waren, maar ik ga daar nu verder maar niet over door.
Want dit is niet een verhaal over mij.
Of ook weer wel. Ik voel een zekere verslagenheid.
Mijn bezorgde kameradinnen hadden het niet per se over mij in die situatie.
Ik kan mij wel voor mijn kop slaan, want nu, bijna een mensenleeftijd later dringt het tot mij door.
Zij waren ervaringsdeskundigen. Met nafluiten, naroepen, handtastelijkheden, knijpen misschien. Zonder het te zeggen deelden zij hun ervaring met mij. Voor mannen is het nu eenmaal zeldzamer. Je gaat er toch niet op in, hè.

Pas door de fotoreeks hierboven schoot mij de scène weer te binnen en had ik de flits van dit inzicht.