Over sommige dingen schrijf ik liever niet. Israel bijvoorbeeld. Terwijl ik dit tik voel ik de terughoudendheid in me opwellen. Omdat ik iets wil gaan zeggen over de Palestijnen. Hoe ze langzaam maar zeker verdreven worden uit het aan hun beloofde land. Illegale nederzettingen op Palestijns grondgebied, beschietingen, een hoge muur. Ik vind het allemaal vreselijk, maar voel heel veel schroom om er iets van te zeggen. Iets te zeggen van het Israëlische wanbeleid wat betreft de Palestijnen.
Daarom heb ik besloten er het zwijgen toe te doen. Net te doen alsof het niet gebeurt. Want Israel is een joodse staat. En van joden mag je niks zeggen. Want ze hebben de verschrikkelijke holocaust meegemaakt. En hoe kun je iets van een regering zeggen die bestaat uit mensen die direct of indirect geraakt zijn door de holocaust.
Dat ik iets niet durf te zeggen van een staat omdat hij een volk vertegenwoordigt waarop genocide is gepleegd zit diep bij mij. Schroom en een zeurderig gevoel dat ik misschien een antisemiet ben. Hoewel mijn verstand zegt dat ik de handelwijze van de staat Israel verafschuw zegt mijn gevoel dat ik zo niet hoor te denken.
Vanwege de holocaust.
Ook gepubliceerd op het blog van DeFrysk
