Drie uur 14 augustus voor altijd

Een paar weken voor het einde was Tommy Vance nog overgestapt van Radio Caroline naar Radio London. In een gesprek met Paul Kaye, de veteraan onder de deejays van London, legde hij het verschil uit. “Het enige doel van dat andere station is geld verdienen.”
Paul Kaye was zo verstandig om te zeggen dat het streven van Radio London niet anders was. Wat kon er op teruggezegd worden? Wie naar beide stations luisterde in die dagen kon het zonder problemen uitleggen: op Caroline werd de grootst mogelijke bagger geplugd omdat het op een label uit was dat door de directeur van het station gedistribueerd werd. De enige grote naam die dat geplug heeft opgeleverd is die van de Dubliners.

Seven drunken nights. Er zijn maar vijf avonden in het lied, de aankondiging is om het olala-gehalte aan te dikken.

Op Radio London moest men dit nummer wel draaien toen het een hit werd, maar Tony Blackburn, nota bene ex-Caroline, kondigde het voor de eerste keer aan met de woorden: “Er zijn mensen die zeggen dat de kwaliteit van de platen minder wordt tegenwoordig. En afgaande op dit nummer kan ik ze geen ongelijk geven.”
Caroline had op zeker moment het goede format waarin veel ruimte was voor R&B/soul ingeruild voor de payola die het station in de periode tot het eind in maart 1968 kleurde. Het maakte het station niet prettig beluisterbaar en Vance en Kay(e), zie boven, moeten uitstekend geweten hebben wat er bedoeld werd. Radio London, Big L, was de vrijplaats voor psychedelica en soul. De nieuwe deejay John Peel moet – dat kan achteraf beter gezien worden – voor de keuze van zeker de eerste categorie een aardige rol gespeeld hebben.

Op 15 augustus 1967 zou het voor Britse burgers verboden worden te werken voor buitengaatse radiostations. Ze sloten, voorzover al niet eerder opgehouden, de dag ervoor, in het geval van Radio Scotland en Radio 270 (Yorkshire) net voor middernacht.
Caroline ging door. Helaas ging de payola ook door (dat had verboden moeten zijn, maar het viel niet te controleren). Maar er was niets anders meer. En na die derde maart 1968 moest je van ellende Veronica wel aanzetten – tot de komst van Radio Nordsee, twee jaar later.

Voor het fatale tijdstip 15 uur Britse zomertijd werd op Radio London het laatste nummer gedraaid, een nummer waarvan het station de primeur had gehad en dat als LP-track een week op nr. 1 in de eigen hitlijst had gestaan. De BBC had het in de ban gedaan, want het zou wel weer over drugs gaan. Het zijn eigenlijk die begintonen van het nummer, en daarmee geheel A day in the life, die de herinnering aan dat ogenblik levend houden voor wie het aan heeft moeten horen op die regenachtige maandag 14 augustus 1967.

Dit was wat er na het wegijlen van A day in the life kwam. Paul Kay (de eerste in beeld) geeft de tijd en kondigt de sluiting aan.
En dan stilte.

Het gevoel van leegte, van beroofd zijn van de muziek, blijft. Ook na vijftig jaar.