Trump: een autoritaire, corrupte en oorlogszuchtige president, een fascistische straatbeweging die hem deels als icoon ziet maar hem deels ook nog rechts inhaalt. De dynamiek: een angstaanjagende ruk naar rechts in de VS zelf, een escalerende reeks militaire operaties in vooral het Midden-Oosten. Er zijn geen tekenen dat dit snel stopt of zelfs maar substantieel minder wordt. Intussen bekritiseren gevestigde Democraten Trump wel, maar daarbij veelal schieten ze veelal vanuit de rechterheup. Trump verwijten dat hij te close is met het Kremlin en daarmee een soort landverrader is, dat komt immers neer op een poging om Trump te overbieden in nationalisme. Degenen die uit – terechte! – afkeer van een dreigend Clinton-presidentschap ervan uitgingen dat het met die Trump in het Witte Huis best mee zou kunnen vallen, die mensen hebben intussen iets uit te leggen.
Laten we eerst eens kijken naar één van de problemen waarin Trump zich wel degelijk bevindt. Eén van de belangrijkste beleidsdoelen – van Trump, maar al langer van Republikeinse rechterzijde – is het slopen van de Affordable Care Act (ACA), het onder president Obama doorgevoerde zorgstelsel dat Amerikanen verplicht een zorgpolis te kopen bij een verzekeringsmaatschappij. Dit joeg mensen op kosten voor tamelijk beroerde ziektekostenverzekeringen die lang niet alles dekken. Maar het betekende ook een soort van ziektekostendekking voor miljoenen mensen die dat eerder niet hadden, plus de erkenning dat hier een taak van de overheid lag, dat de markt niet volledig de baas was in ziektekostenland.
Precies dat laatste aspect konden Republikeinen niet uitstaan. Trump beloofde dan ook een eind aan ACA te maken. Maar de ene poging na de andere is intussen gesneuveld. Veel mensen in de VS zijn weliswaar niet tevreden met de magere en tegelijk dure en verplichte polissen. Maar slechte bescherming vinden mensen veelal beter dan helemaal geen bescherming, en daar zouden de gelanceerde Republikeinse plannen op neerkomen. De ACA is niet erg populair, maar rechtse pogingen om ACA te slopen zijn dat nog veel minder.
Deze week strandde eerst een Republikeins wetsvoorstel, waarna Trump probeerde de ACA gewoon te schappen en niet meteen te vervangen. Maar ook daarvoor bleek geen meerderheid. Ook Republikeinse senatoren deinsden terug, deels omdat veel van de verslechteringen die de Republikeinse wetgeving behelsden, juist rond 2020 operationeel zouden worden, precies het jaar waarin die Republikeinen voor herverkiezing in aanmerking kwamen. Als juist op dat moment mensen last van Republikeinse verslechteringen zouden krijgen, hebben deze Republikeinen wel tegenwind van kiezers te vrezen (1). Een andere reden voor gebrek aan Republikeins was dat het voorstel waar Republikeinse kopstukken mee kwamen, veel Republikeinen uit de Tea Party/ Trump-vleugel nog lang niet rechts genoeg was. (2) Zo kwam vooralsnog van één van de paradepaardjes van Trump – het slopen van ‘Obamacare’ zoals ACA bekend stond – vooralsnog niet veel terecht. Maar dat is vooral aan verrotting, verdeeldheid binnen de gevestigde politiek en electorale overwegingen te danken.
Op een ander belangrijk front heeft Trump wel degelijk voor een flink deel zijn zin door weten te drukken, al ging dat niet zonder slag of stoot. Het betreft zijn anti-immigratiebeleid, tegen moslims maar ook tegen Mexicanen en andere immigranten uit Latijns-Amerika. Binnen twee weken na Trumps inhuldiging lanceerde hij zijn inreisverbod voor mensen uit een aantal voornamelijk door moslims bewoonde landen. Trump verwees naar het gevaar van terrorisme, maar legde niet uit waarom immigratie uit Irak verboden werd terwijl immigratie uit Saoedi-Arabië – waar nogal wat van de kapers van 9/11 vandaan kwamen – niet geblokkeerd werd. Mensen noemden het inreisverbod al snel een ‘Moslim-ban’, en dat was het ook. Het feit dat niet álle moslims er rechtstreeks door getroffen werd, deed en doet daar niets aan af.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
