Verstikt van woede mag hij het zeggen: Labour wil terug naar de jaren zeventig, met vieze treinen die niet op tijd rijden. Meent zo iemand dat nu, of krijgt hij een leuk bedragje in handen voor zijn “vraag” in Question Time op de BBC? Een van de zogenaamde actualiteitenprogramma’s die vooral besteed worden aan het bezwadderen en belasteren van de aanvoerder van Labour. Nog wonderlijker is dat er geen daverend hoongelach opsteekt in de zaal in dit geval, wat bij andere onderwerpen nog wel gebeurt, want niet iedereen is gelijkgeschakeld genoeg om de ideologisch juiste lijn zomaar te slikken. Men hoeft maar weinig ervaring te hebben met de peperdure Britse treinen van nu, zelden rijdend en nooit op tijd, om alleen al op dat punt terug te verlangen naar de jaren zeventig.
De fetisjering van decennia is al een tijd aan de gang. Een of ander televisie- (of is het radio? alsof het mij iets kan schelen) programma stelt de vraag: Wat weet jij van de hippies? Provo komt langs (wat nou, hippies), Christiania, Woodstock – wat weet jij van geschiedenis? Ik ben natuurlijk een oud fossiel dat per ongeluk nog herinnering heeft aan die tijden – die zijn schouders optrok (en nog trekt) over “Woodstock” of de “Human Be-In”, Damslapen en nog zo het een en ander. “Hippies” verwijst blijkbaar naar een generatie. Of zelfs geen generatie. Want die wordt in kwarteeuwen geteld.
Op een dag in 1980, vlak voordat de “Metro Oostlijn” op zijn hele traject ging rijden in Amsterdam, werd er een demonstratie aangekondigd. Wat de hippies niet gelukt was zouden deze demonstranten voor elkaar krijgen. Er voor zorgen dat de metro niet doorging.
“De hippies”, dat waren de Nieuwmarktactievoerders van pakweg 1970 tot 1975. Die “de metro” niet hebben tegengehouden nee, ten koste voor sommigen van een gekliefde schedel, een hartaanval en (wat mij betreft) een mooie zomer lang rugpijn. De jonge vrouw met wie ik in de aanloop tot die demonstratie van 1980 in een leuke flirtsituatie was toonde zich teleurgesteld dat ik niet samen met haar aan die demonstratie mee ging doen. Maar ik zou het verraad aan mijzelf gevonden hebben en mijn maten van 1975 om onder het motto “wij gaan doen wat de hippies niet gedaan hebben” te gaan lopen.
Die demonstratie viel helemaal in handen van stillen, die de regie al snel overnamen met de opgevolgde kreet “Naar het hoofdbureau!” – en de schaapjes liepen mee en werden vervolgens allemaal de cel in geleid. Zo dom waren “de hippies” nou toch niet geweest. En ik kan nu nog hopen voor E. dat zij de dans is ontsprongen of dat zij in ieder geval niet slecht behandeld is. Ik heb haar niet meer teruggezien.
Maar binnen vijf jaar waren geharde actievoerders m/v gereduceerd tot “hippies”, ook al betrof het mensen die toch ook nog in de kraakscene meeliepen, die wat ervaring te melden hadden. Dat gepraat over hippies moet ontleend zijn aan de kletsverhalen van Malcolm McLaren die “zijn” Sex Pistols liet verkondigen dat zij hippies haatten. Gratis en voor niks kregen de rechtse hegemonisten een ideologisch sausje aangereikt dat nog voor links zoniet anarchistisch kon doorgaan ook. De Moren konden spoedig gaan, tot op het punt waarop de Moren het mikpunt werden. Maar dit dreigt nu al te lang te worden, dus – vrees en sidder – er komt meer dan een vervolg.
