Als Rachida Lamrabet het boerkaverbod een verregaande inbreuk op de vrijheid en de privacy van vrouwen noemt, heeft ze gelijk. Ik zou zeggen: uiteraard. Om een reden die iedereen die even nadenkt niet anders kan dan beamen. Of je nu dames in boerka wil weren, tolereren of een stem geven. Of je dat kledingstuk als een religieus geïnspireerde keuze, een gevangenis van stof of een uiting van fanatisme beschouwt. In alle gevallen geldt: dwang werkt niet. Zo eenvoudig is het.
Bevrijding kan nooit worden opgelegd. Wie hoopt mensen te bevrijden, te emanciperen of te ontvoogden door hen te dwingen hun gedrag of kleding aan te passen onder dreiging van gevangenisstraf of boetes, weet op voorhand dat hij zal mislukken. Het is goedkope retoriek te beweren dat het boerka-verbod onderdrukte vrouwen helpt. Alleen de boerka-dragende vrouw zelf kan beslissen of ze onderdrukt wordt en dus bevrijd wil worden. Heeft ze dat eenmaal beslist en wil ze zich daarom tegen de krachten die het haar beletten keren, dan kan de buitenwereld haar ter hulp komen. Alleen zo werkt het en anders niet. Dat weet iedereen.
De vrouw in de film Deburkination kiest voor de boerka. Zij heeft daar haar eigen redenen voor, die ze in de film uitlegt. Moet deze vrouw bevrijd worden? Waarvan dan wel? Van haar religie, haar omgang met haar eigen lichaam, haar man? Zullen wij, westerse columnisten, even in haar plaats beslissen dat haar man eigenlijk haar vijand is, ook als ze dat zelf niet zo ervaart? Niet kan ervaren, de sukkel, onderdrukt als ze is? Mag ze bestaan, de vrouw die zelfstandig voor de boerka kiest?
Meer nog: kan de witte columnist zich inbeelden dat er vrouwen bestaan die de boerka dragen tegen de zin van hun man? (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
