Artikel 1 was wat mij betreft de beste optie voor wie per se wilde gaan stemmen, iets wat ik zelf nadrukkelijk hebt vertikt, maar dat is de kwestie hier niet. Er is een andere kant aan de steun die Artikel 1 krijgt. Dat gaat dan minder over Artikel 1 zelf dan over de steun – niet enkel de incidentele stem – die ze ondervindt in radicaal-linkse, antiautoritair en anarchistische kring. Wat volgt is dus wat mij betreft niet iets wat de mensen van Artikel 1 zich zelf erg aan hoeven te trekken. Het is meer gericht aan mensen die zich doorgaans verregaand buitenparlementair opstellen, maar geneigd zijn om bij Artikel 1 over hun anti-parlementarisme heen te stappen. Varianten van het verschijnsel zie je ook rond andere partijen: ook SP, Partij voor de Dieren en Denk kent mensen met anti-autoritaire inslag in hun periferie. Het verschijnsel vraagt wat mij betreft om wat kritisch commentaar. Dat vind je in dit slot, deel vier van deze serie “Verkiezingen en verrechtsing”.
Nogal wat mensen in linkse en anti-autoritaire kring hebben hun stem op Artikel 1 uitgebracht en daar met grote klem bij anderen op aangedrongen ook. Soms verhuisden mensen uit deze kringen hun stem van SP naar Artikel 1. Dat was vooral in links-socialistische, trotskistische kring te merken, en dat is – gezien de huidige opstelling van de SP – wel een stap vooruit. Soms ging het echter om mensen die doorgaans geneigd zijn tot niet-stemmen. En dat wijst wel op een probleem. De neiging om toch maar te gaan stemmen was bij anarchisten toch al groter dan in eerdere jaren, zo had ik de indruk. De aantrekkingskracht van Artikel 1 versterkte die neiging. Je kon er – zo was hier duidelijk de perceptie – een hard noodzakelijk punt mee onderstrepen: een stevig gelijkheidsgeluid de Kamer in sturen, tegen de verrechtsing in. Dat voelde als noodzaak, en dat dreef anti-autoritairen, naar de stembus en naar Artikel 1.
Ik vond en ik vind die betrokkenheid bij Artikel 1 begrijpelijk, maar tegelijk enigszins zorgwekkend. Niet omdat ik het een ramp vind dat mensen eens een keer hun stem uitbrengen terwijl ze zich verder concentreren op buitenparlementair verzet en wat daar zoal bij hoort. Wel als van die stem iets belangrijks wordt gemaakt en als activisten die doorgaans van partijpolitiek vandaan blijven, in campagne-modus gaan voor een parlementair gerichte organisatie, in dit geval voor Artikel 1. Ik blijf er bij dat dit energie wegzuigt van de plek waar we toch al zo weinig actieve mensen hebben: in de sociale strijd, de directe actie en het opbouw van autonome netwerken buiten en tegenover welke gevestigde politiek en haar instellingen dan ook. Ik blijf erbij dat het de klemtoon en de aandacht naar een verkeerde plek verplaatst.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
