Stap voor stap (1)

1) Roep een vreselijke interne en externe vijand in (Invoke a terrifying internal and external enemy)

Het werd zo langzamerhand hoog tijd om weer eens een update te schrijven voor het 10-stappenplan (deel één en deel twee, let op: ook origineel Engelstalig stuk van Naomi Wolf lezen om methodiek te kunnen duiden, liefst haar hele boek) gezien de ontwikkelingen van de laatste maanden. Ik ga het echter over een totaal andere boeg gooien (ook omdat deze tactiek het voor mij makkelijker maakt kleinere vervolgblogjes te pennen), namelijk voor elke stap een stuk schrijven waar we op het moment van schrijven staan en hoe het eruit ziet voor toekomst. Let op dat elk stukje waarschijnlijk een dag later – of iets dergelijks – of zelfs op moment van schrijven alweer verouderd kan zijn. En ik moet ook nogmaals benadrukken dat ik mijn mening weergeef (laat daar geen misverstand over zijn) maar wel altijd betracht objectief te werk te gaan.

Ik ga in deze vervolgstukjes waarschijnlijk ook veelvuldig citeren (uit allerhande bronnen waarbij ik wel altijd de bron vermeld) omdat het hier per slot van rekening gaat over een soort momentopname. Voor de beschrijving van elke stap moet u bij deel één van de 10-stappen serie (had verdraaid nooit gedacht dat ik serial blogger zou worden toen ik eerste stukje schreef !) zijn.

Welnu, ik denk dat we het er allemaal wel over eens zullen zijn dat stap één alleen maar verder geïmplementeerd wordt en dat nagenoeg álle politieke partijen hier nu aan meedoen. Bij het eerste debat voor de Provinciale Statenverkiezingen bleek maar weer eens hoe het thema wordt aangesneden.

De heer Thissen merkte terecht op dat er een verschuiving had plaatsgevonden in hoe men over migranten praat (overigens maakt men ook allemaal, zonder uitzondering, onderscheid in migranten naar gelang land van herkomst, men heeft het over “niet westerse allochtonen”, dat stuit me op zich al tegen de borst omdat naar mijn idee land van herkomst hoegenaamd geen rol mag spelen bij bepalen van beleid): was vroeger de vraag hoe men deze nieuwe medeburger het best kon doen integreren, nu is accent komen te liggen op hoe ze zo snel mogelijk op te laten hoepelen of anderszins te belemmeren. Als je wat verder naar de discussie luistert kom je ook –zelfs objectief bekeken – tot de conclusie dat het nog wordt toegespitst op één welbepaalde en gedefinieerde groep mensen: “niet westerse allochtonen met Islamitisch geloof”. Beleidsbepaling louter en alleen op die basis is strijdig met de Nederlandse grondwet (artikel 1), maar niemand die zich eraan stoort.

Maar goed, enkele opmerkelijke zaken van de afgelopen tijd:

– Minister Donner die – per ongeluk ? – beweert dat ontkerkelijking aan de basis van Antisemitisme ligt (bron) (ongelovigen zijn de bron van alle kwaad? zoiets?). Let op: dit is de minister die verantwoordelijk is voor integratiebeleid.

– Premier Rutte die opmerkt dat “Mubarak niet te snel mag vertrekken want dan kan de Moslim Broederschap in het gat springen” (bron).

Let hierbij op waarover deze stap gaat (zie daarvoor deel één), en naar de beschrijving bovenaan het stukje. Het gaat dus over het creëren van een “vijandsbeeld”, en dat doet Rutte met zo’n uitspraak (ook al omdat geen enkele respectabele Arabist zijn mening deelde) omdat hij helemaal nog niet weet wat er gaat gebeuren en al aanvangt met het schetsen van een door Amerikaanse invloed ingegeven doemscenario. In dit verband wel even opmerken dat alle EU-landen zich volledig lieten leiden door wat Washington zei, dus niet alleen Rutte.

Bij PVV-uitspraken is er haast geen beginnen aan: “tuigdorpen” (waarbij men tussen regels doorlezend heel goed kan opmaken voor wie deze kampen bedoeld zijn, laat ik het zo stellen: niet voor blonde Limburgers) alhier, hoofddoekjesverbod voor provinciehuizen en andere openbare instellingen (bron), hoofddoekverbod in openbaar vervoer hier, stopzetten subsidie Museumpark Orientalis (reden lezen),de gehele toespraak van Wilders in rechtbank d.d. 7-2-2011, het optreden van Hero Brinkman bij Pauw en Witteman (ook ten opzichte van Monique Samuel), iets wat me noopte dit stuk te produceren.

Ik vond het dermate schofferend dat voor mij de maat vol was. De uitspraak van PVV dat men “Iran maar preventief moet bombarderen” (bron), het verplicht laten emigreren van Palestijnen naar Jordanië (zelfde artikel, waar bemoeit-ie zich mee vraag ik me dan af) zodat Israël gelegitimeerd wordt alle bezette gebieden gewoon te houden (niks VN-resolutie 242 die met algemene stemmen is aangenomen – dus ook door Nederland – PVV wil niks weten van internationaal recht, ook niet van nationaal recht maar daarover later meer). Ik zal vast nog een hele hoop uitspraken vergeten, maar ik denk dat iedereen wel duidelijk is waar deze partij voor staat (en zéker Krapuullezers).

Wat moet je hier nou mee? Dat is een vraag die menigeen zich laatste tijd stelt (en ik dus ook in mijn stukje over zero-tolerance). Er zijn nog steeds mensen die trachten met deze lieden in discussie te gaan maar ik ben al enige tijd geleden tot conclusie gekomen dat zoiets volstrekt geen zin heeft. Ze hanteren namelijk het principe van het dogmatiseren van een samenleving.

Dit is dezelfde tactiek die bijvoorbeeld door McCarthy werd toegepast in zijn jacht op communisten in de 50-er jaren. Men probeert iedereen te doordringen van een (in de meeste gevallen onbestaand) dodelijk gevaar voor de samenleving als geheel. Je doet dat op een manier dat mensen het idee krijgen dat ze persoonlijk in hun bestaan worden bedreigd (hetzij doordat ze hun baan verliezen, hetzij criminaliteit, het idee van een zogenaamde 5e colonne etc…). Het is van essentieel belang om dit probleem zo “vaag mogelijk” te definiëren en dat doe je door bijvoorbeeld cijfers te verzinnen – of volledig uit verband te citeren – die het gevaar groter doen lijken. Volgens McCarthy was zowat iedereen die “enigszins linkse ideeën” had in feite een agent van Communistisch Rusland. Achteraf bleek dit natuurlijk allemaal je reinste flauwekul maar niet tot nadat hij flinke schade had berokkend bij deze mensen.

Dus: niet in discussie gaan, wat dan wel ? Er zijn volgens mij maar twee manieren om hier mee om te gaan, en beiden houden een zeker risico in:

* Niets doen, laten overwaaien. Dit gaat uit van het optreden van een zekere weerzin bij de aanhang van deze groeperingen tegen steeds hetzelfde verhaal (na verloop van tijd gebeurt dat inderdaad). Ook ga je hierbij uit van het feit dat figuren zoals Wilders zich vroeg of laat vergalopperen. Dat klopt ook in 99,99 % van de gevallen. Een goed voorbeeld hiervan is Sarah Palin in de Verenigde Staten (en zelfs de gehele Tea Party movement) na de aanslag op Giffords. Deze dame werd geacht een serieuze kandidaat te zijn voor het presidentschap in 2012 tot ze overging tot zelfvernietiging door haar reactie op die aanslag en latere uitspraken. Het risico van deze aanpak ligt in het feit dat men niet weet wanneer het overwaait en de aanhang vermindert.

* Zero tolerance beleid gebruiken (ik ben hier dus voorstander van). Elke uitspraak – en zeker waar het beleidsvoornemens betreft – wordt zorgvuldig onder loep genomen en getoetst aan de bestaande wetgeving. Als het in strijd is met die wet volgt een aanklacht. Ik heb uitvoerig aangegeven waarom ik hier voorstander van ben.
In België heeft men jarenlang tactiek 1 gebruikt jegens Vlaams Blok met als resultaat dat die partij steeds een stapje verder ging om nog “aandacht te krijgen”. Pas toen men overging tot totale boycot – het zgn. “Cordon Sanitaire” – van de partij en CGKR (Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding) aanklachten jegens de partij indiende, resulteerde dat in versplintering van diens aanhang. Ook partijen die dezelfde trom roerden zijn thans gemarginaliseerd (Lijst de Decker bijvoorbeeld) en alleen de Vlaams-nationale component is nog overgebleven (in NVA, die partij zie ik trouwens ook nog slinken in aanhang: het is gewoon niet werkbaar en levensvatbaar op lange termijn om één thema te gebruiken).
Het bewijs van mijn stellingname wordt ook bevestigd door de verdedigingstactiek in de rechtszaak tegen Wilders: men stuurt aan op niet-ontvankelijkheid of sepot, niet op vrijspraak.

Ik verwacht hoegenaamd geen afname in het aantal boude uitspraken van PVV-lieden komende weken en maanden. Ik denk zelfs dat ze eerder zullen toenemen – in grofheid én frequentie – omdat deze groepering het moet hebben van angst en onrustgevoelens en dus constant de druk er moet ophouden. Men gaat af op opiniepeilingen teneinde de strategie te bepalen. Dat is hét kenmerk van een populistische partij. Vraag is hoe lang het duurt voor we het niet meer pikken.

Wees vrij om uitspraken, meningen, citaten enzovoorts toe te voegen. Ik heb enkel een zeer kleine greep gedaan uit uitspraken van afgelopen weken. Bovendien ga ik – zoals voorheen met deel 1 en 2 – er van uit dat deze stukjes plus alle commentaren erop één geheel vormen. Het stukje zelf is altijd slechts een aanzet om discussie op gang te brengen.

Stap Geïmplementeerd? JA (nou en of, zou ik haast zeggen).