Een van de leukste progrockbands. Pretentieuze onzin als Thick As A Brick kan me gestolen worden, maar zolang Ian Anderson niet probeerde in de voetsporen van William Shakespeare en Miles Davis te treden, produceerde hij met enige regelmaat juweeltjes als Locomotive Breath. Uiteraard mét pretentieuze tekst – we hebben het hier over de vroege jaren ’70 – maar dit keer werkt het omdat tekst en muziek perfect samenvallen. Een op hol geslagen trein als metafoor voor het leven, onvermijdelijk eindigend in de dood.
In the shuffling madness
Of the locomotive breath,
Runs the all-time loser,
Headlong to his death.
He feels the piston scraping
Steam breaking on his brow
Old Charlie stole the handle and
The train it won’t stop going
No way to slow down.
He sees his children jumping off
At the stations one by one.
His woman and his best friend
In bed and having fun.
He’s crawling down the corridor
On his hands and knees
Old Charlie stole the handle and
The train it won’t stop going
No way to slow down.
He hears the silence howling
Catches angels as they fall.
And the all-time winner
Has got him by the balls.
He picks up Gideons Bible
Open at page one
God He stole the handle and
The train won’t stop going
No way to slow down.
No way to slow down.
No way to slow down.
No way to slow down.
No way to slow down.
No way to slow down.
No way to slow down.
No way to slow down.
No way to slow down.
