Clinton wordt Democratisch presidentskandidaat. De voorverkiezing in de hoofdstad Washington DC op 14 juni zal geen verschil meer maken. Toch gaat Bernie Sanders onverminderd door. Hij heeft het ook altijd gezegd dat hij zou doorgaan. Dit gaat immers over veel meer dan de presidentsverkiezingen. Een terugblik op een merkwaardige campagne en een blik vooruit. Wat nu?
Wie één jaar geleden had voorspeld dat Hillary Clinton keihard zou moeten vechten om de Democratische nominatie binnen te halen, zou door elke mainstream commentator uitgelachen zijn. Hillary Clinton werd op de troon gehesen voor ze officieel haar kandidatuur had ingediend. De enige vraag van belang leek wie de kandidaat van de andere partij, de Republikeinen, zou zijn. (Ook daar werd geschiedenis geschreven, zij het niet in dezelfde zin als bij de Democraten).
Toen Bernie Sanders, het enige niet-partijgebonden lid van de federale Senaat, zijn kandidatuur aankondigde in mei 2015, bovendien voor de nominatie van de Democratische partij, werd hij eveneens weggelachen. Sanders, de enige federale senator die zich bovendien al dertig jaar openlijk ‘socialistisch’ noemt haalde in de eerste peilingen iets meer dan twee procent, minder dan de foutenmarge, minder nog dan derde Democratische kandidaat Martin O’Malley, die na amper twee voorverkiezingen uit de race stapte.
Sanders’ aankondiging was geen voorpaginanieuws of een hoofdpunt, hoogstens kwam het hier en daar voor in de rubriek ‘weetjes’ met de nodige overdosis sarcasme. Een jaar later heeft deze man 45,35 procent van alle verkozen delegates achter zijn naam staan (met nog één voorverkiezing te gaan voor 45 delegates op 14 juni in de hoofdstad Washington DC). Deze cijfers zijn nog niet volledig, want de volledige uitslag van Californië kan nog meer dan een week op zich laten wachten.
De lijst van argumenten waarom Sanders het nooit zou halen volgens de ‘pundits’ is lang: Sanders ging in tegen het volledige apparaat van de Democratische Partij, op federaal niveau én in de deelstaten; alle mainstream media waren openlijk pro-Clinton en anti-Sanders; de volledige bedrijfswereld was tegen hem en zijn politieke standpunten; Sanders noemde zich openlijk ‘socialist’.
Sanders doorbrak echter als eerste het monopolie van de bedrijfswereld op de financiering van kiescampagnes. Hij haalde zijn geld uitsluitend bij kleine giften van gewone mensen. Bovendien bleek de kritiek die de mainstream media tegen hem had net die elementen te bevatten die hem aantrekkelijker maakte voor miljoenen mensen.
