De afdeling Bernheze van de Socialistische Partij zou vandaag, zaterdag 23 januari het volk gaan ondervragen over het AZC-Heesch. Er kwamen na de aankondiging wat bedreigingen binnen, zoals te verwachten viel. En wat doet de SP? De SP blaast de zaak af.
Een echte arbeiderspartij toch, die SP? Mannen met spierballen, voor niemand bang? Mmm, dat van die mannen klopt wel zo’n beetje, maar de spierballen zijn vervangen door piepballonnetjes. Doodsbang voor de stem van het volk, doodsbang iets verkeerds te zeggen, een verkeerde vraag te stellen. SP-Bernheze schrijft: De veiligheid voor de mensen die de enquête afnemen dient volledig gegarandeerd te zijn. Omdat dit niet het geval was, wilde het dagelijks bestuur van de SP Bernheze geen enkel risico lopen.
Hebben ze bij de SP een mening over het vreemdelingenbeleid dan? Iets in de trant van ‘Hi-ha-happening, internationale… solidariteit?’ Je zult er tevergeefs naar zoeken, bij de SP houden ze zich op de vlakte. Ze moeten er nog eens over nadenken, ze kijken de kat uit de boom. In een brief van 18 januari schrijft de afdeling: Eerst feiten verzamelen, dan naar de mensen luisteren. Op basis van feiten en informatie vanuit de mensen komt er een onderbouwd besluit.
Zo doen ze dat bij de SP. Ze noemen dat ‘analyse’. De slogan van de afdeling: ‘Het gaat tenslotte om de mensen’. ‘Tenslotte’ wel! Zit er nog iets voor dat ’tenslotte’ dan? En bedoelt de afdeling Bernheze daar alle mensen mee? Of is het ook bij de SP ‘eigen volk eerst’?
Afgelopen week trad fractievoorzitter Kevin Levie van de afdeling Rotterdam af, ontevreden over de partijlijn, met name waar het ‘asiel’ betreft. Veel aandacht heeft het niet gekregen, terwijl het toch opvallend nieuws is, nieuws dat in het teken staat van de discussie over het asielbeleid. Op zijn blog (zijn persoonlijke website, het is SP tenslotte, het is niet de bedoeling dat iedereen overal kennis van neemt) schrijft Levie:
Op landelijk niveau lijkt wat men ziet als de mening van de ‘massa’, steeds meer gereduceerd tot één homogene hypothetische voorstelling: hun eigen vermoeden van wat een blanke oude man in een Brabantse kroeg waarschijnlijk zou vinden. Daaronder vallen dan nooit de honderdduizenden mensen die boos zijn over wat er gebeurt in het Midden-Oosten. De massa, dat zijn dan niet de mensen die iets willen doen tegen klimaatverandering en zich druk maken over vage begrippen als duurzaamheid. De massa, dat zijn dan nooit de jongeren die protesteren tegen racisme en symbolen daarvan. En erger nog dan dat: de opvattingen die men toeschrijft aan een specifieke constructie van ‘de’ massa worden in de praktijk ook nog eens vaak gezien als onveranderlijk, in plaats van die te analyseren en het gesprek met mensen aan te gaan over hun zorgen en problemen en de oorzaken daarvan.
Hij vervolgt:
Dat kwam het afgelopen halfjaar tot uiting rond het vluchtelingendebat. Terwijl letterlijk iedere dag de kranten openden met doden op de Middellandse Zee, met chaos op de Balkan, met discussie en protesten over opvang in Nederland, deed de landelijke SP… niets. De website negeerde het onderwerp bijna twee maanden lang aan één stuk. De nieuwsbrief aan kaderleden (‘De Nieuwe Lijn’) besteedde er geen enkel woord aan, en behandelde alleen de zorg en interne partijzaken. Een visienota over vluchtelingen werd bewust intern gehouden, en er werd geen enkele discussie of scholing georganiseerd. Afdelingen in het land deden op diverse plaatsen goede dingen: in discussies rond opvang, met het organiseren van solidariteit en hulp.
Vreemd genoeg laat Levie weten in de SP actief te blijven. Het is de vraag waarom hij dat wil, het is tegen beter weten in. Zijn kritiek blijft hangen tussen de partijbobo’s en zal nooit openbaar bediscussieerd worden, niet op de Rotterdamse website, niet op de website van de landelijke SP. Het is de eenzame aftocht van iemand die consequenties durft te trekken uit de slappe koers van de landelijke SP inzake het asielbeleid.
De kwestie maakt duidelijk waarom een afdeling als Bernheze bij voorbaat capituleert in de strijd om het AZC-Heesch. Daar ontbreekt de moed om af te wijken van de landelijke koers inzake asiel: ‘wij zeggen niks, wij vinden niks, wij doen niks.’ Bij vage bedreigingen gelijk afhaken getuigt niet van enige visie, het is piepgedrag, angst voor ‘de stem des volks’.
