Het loopt tegen etenstijd als zoon Dee me roept. Ik doe of ik het niet hoor en blijf nog even zitten. Hij roept nogmaals. Ik houd me doof.
‘Je moet wel komen als ik je roep. Niet weer je eigen plan trekken en zomaar wat blijven zitten enzo…’
Ik draal nog even, hijs me dan overeind en meld me.
‘Ja, Herr Oberkommandant!’
Hij grijnst van oor tot oor.
‘Je hebt je telefoon laten vallen!’
‘Ja, und? Was ist mit meine Handy?’
‘Ongelooflijk hoe jullie met je spullen omgaan…’
Een zucht. Mijn zucht.
‘Jullie?’ vraag ik. ‘Aatje en ik?’
Ik raap het ding op en neem het apparaat mee naar de eettafel. Dampende Sauerkraut. Mit Wurst.
Hij volgt me en wijst naar m’n phone.
‘Niet tijdens het eten,’ zegt hij kortaf.
‘Jawohl.’
‘En houd eens op met die flauwekul. Ik wens serieus genomen te worden.’
‘Jawohl.’
Dan stuift hij ineens op, heft zijn handen ten hemel.
‘Je bent onmogelijk!’
‘Ga lekker zitten, je hebt goed en grondstoffelijk gekookt,’ zeg ik.
Dat doet hij. Ik lach, hij kijkt me aan.
‘Het einde van het vaderlijk gezag…’ zeg ik
‘Jij bent de vader, toevallig…’
‘Dat zeg ik. Zal ik jou voortaan maar ‘papa’ noemen dan?’
Een half uur later zoek ik het op: autoriteit, gezag.
Volgens Wikipedia is het dit:
Gezag of autoriteit is de aanvaarde macht van een persoon of een organisatie over een andere persoon of een groep te leiden. Gezag vormt de basis van de maatschappij, opdat er geen anarchie is. Het verschil tussen gezag en macht is dat gezag gelegitimeerd is. Het heeft het recht om deze macht uit te oefenen door bijvoorbeeld het opleggen van sancties.
Ik zie dat ietsjes anders. Autoriteit is verleende macht en de basis van onze maatschappij zijn wij allen. Opdat wij in vreedzame anarchie kunnen leven. En om sancties moet ik lachen. Sancties zijn zielig.
Autoriteit is er, is soms nodig, maar dient gedeeld te worden. Elke andere autoriteit is opgelegd, afgedwongen (dus niet per se aanvaard) en in veel gevallen onnodig.
Ik was er over aan het lezen: Autoriteit van Paul Verhaeghe. Nog niet helemaal uitgelezen want Aatje heeft het gejat van me. Ik heb haar bevolen het terug te geven, maar helaas is ze dat vergeten. Zegt ze. Ik had het ook netjes kunnen vragen. Zegt ze.
Maar goed, dat boek; ik weet al hoe het afloopt… Na lange verhalen (het einde van de patriarchale autoriteit etc) geeft Verhaeghe het begin van een oplossing:
‘De groep zélf kan als grond functioneren, de groep als een grotendeels horizontaal functionerend netwerk, dat een steeds verschuivend gezag verleent aan meerdere figuren.’
Ouwe koek natuurlijk: dat noemen we al heel lang anarchisme.
‘Afwassen!’ roept Dee.
‘Kom zo!’ roep ik.
‘Nee, nu!’ roept hij.
‘Fuck you!’ roep ik.
‘I love you too,’ roept hij.
Wat een schatje, die papa.
