Singing the blues, geschreven door Melvin Endsley, was in de versie van Guy Mitchell een van de grootste hits aller tijden. Met elementen van de honkytonk en het snikkie dat op jodelen lijkt, herinnerend aan Hank Williams, was het in de originele versie van Marty Robbins ook een van de laatste “mainstream” countrynummers die nog buiten de regels van netheid in de Nashvillestijl vielen (niet dat er geen mooie dingen zijn gemaakt in die Nashvillestijl, maar dat is een ander verhaal).
De versie van Roy Orbison uit het zelfde jaar, 1956, is nog geheel op het grensvlak van country en rock’n’roll, zoals Buddy Holly aan wie het doet denken (en die dat snikkie tot zijn vroege einde heeft gehouden).
John B. Sebastian, een mooi knetterend haardvuur, 1974
