Voor degenen die net zo min als ik naar Nederlandse televisie kijken – het permanente kinderprogramma dat om de reclame heen is gewikkeld – “het” begon hiermee. Blijkbaar is de schrijfster, Anke Laterveer, een bekende Nederlandse (ze is cabaretière als ik het goed begrepen heb) en zij haalde die televisie naar aanleiding van het verhaal over haar aanranding, zoals in het gelinkte blogstuk min of meer verwerkt. Hoewel de politie er aan te pas moest komen om de ongewenste gast uit haar bed te krijgen bleek aangifte doen te veel gevraagd. De politie had er geen zin an.
Hier wordt geïnventariseerd hoe via twitter gereageerd is op het verhaal van Laterveer. De uitingen die aanranding of verkrachting vergoelijken op een rijtje.
Walter Hoogerbeets voelde zich uitgedaagd een eigen ervaring te beschrijven. Die kwam in zekere mate overeen met wat ik zelf heb meegemaakt in een stil hoekje in een publieke ruimte (het Engelse pub drukt dit beter uit). Het verschil met Hoogerbeets van mijn kant was dat ik toegevend was, in tamelijk ver gaande mate. Was wat verbaasd, misschien zelfs gevleid, onderging met niet-in-woorden-gedacht “ieder diertje zijn pleziertje”. Dat iemand in wie ik niets zag zo aan mij zat – er kwam het ogenblik waarop duidelijk moest zijn dat hij niet verder kon gaan. Toen wilde hij geweld gebruiken. De makkers met wie ik eigenlijk in het café was maakten mij duidelijk dat ik het zou afleggen tegen deze overweldiger. Zij hielden hem in bedwang zodat ik kon vluchten. Waarbij ik door mijn enkel ging. Zodat ik weken met pijn geplaagd werd die mij voortdurend herinnerde aan de smadelijke aftocht. De vervangende huisarts bij wie ik met de klacht kwam – dom achteraf om te vertellen onder welke omstandigheden ik mijn enkel had verzwikt – stelde de pendant van de korterokjesvragen. Ook een ervaring. En de pijn moest maar vanzelf overgaan. Dat is wel gelukt.
Eigenlijk ben ik tijdenlang vies geweest van die omgeving die mij ook onveilig aandeed sindsdien. Hier laat ik het nu bij.
Nou ja, de blijvende kwestie van het verband tussen geweld en seksualiteit. Ik ben zelf zo naïef (geweest) te denken dat seksualiteit met genegenheid, verliefdheid, liefde te maken had. Dat is klaarblijkelijk niet juist.
Aan het begin van het kapitalisme staat de kolonisering van “het lichaam”, schrijft Silvia Federici. Dit is wel de kortste samenvatting van wat zij onder andere in Caliban and the witch betoogt. Deze kolonisering bracht de schepping van de Ander met zich mee, die gekoloniseerd kon worden (een Europese specialiteit).
Dat het werelddeel dat smadelijk Amerika genoemd werd overweldigd is, verkracht, tot op deze dag met het fracken en opblazen van bergtoppen en het marginaliseren of uitroeien van de oorspronkelijke bewoners, valt niet te ontkennen.
Dat de Europese “ontdekking” van de wereld zelfs in termen van verkrachting wordt geduid, wordt in woorden uitgedrukt.
Als een internetzoektocht betekenisvolle resultaten zou moeten opleveren moet dit betekenis hebben:
35.400 resultaten voor “pénétration coloniale”
11.000 resultaten voor “colonial penetration”
Dat de Franse woordcombinatie aanzienlijk hoger scoort dan de Engelse heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat het Franse kolonialisme in Afrika inderdaad dieper is gegaan dan het Britse. Dit laatste bleef aanvankelijk beperkt tot kustgebieden, waar slaven te halen waren (geweest). Mama Afrika gepenetreerd. Als op het laatst van de negentiende eeuw, begin twintigste eeuw de Britten van Suez tot Kaapstad heersen heet het geen penetratie meer.
Enigszins bevreesd voor het mogelijke resultaat van deze al dan niet schijnbare paradox kan ik stellen dat deze resultaten meevallen. Er zijn varianten denkbaar en misschien leveren die meer resultaten op, maar deze absurditeit vind ik al knap zat:
674 resultaten voor “pénétration chrétienne”
1.740 resultaten voor “christian penetration”
Wat pas echt penetreert is De Beschaving. En hier is het Engels verreweg in de meerderheid.
27.100 resultaten voor “pénétration de la civilisation”
125.000 resultaten voor “penetration of civilization”
Beschaving als verkrachting. Bij de hand heb ik hier een boek van Edward Carpenter waarin hij “de beschaving” moet beschrijven als iets wat bestreden dient te worden. Moet het nog lezen, ben benieuwd.
Hij is een navolger van Tolstoj die in zijn late jaren, in De Kreutzersonate bovenal, de vleselijke gemeenschap als per definitie gewelddadig afdoet. Ik vond dat een onverteerbaar idee toen ik er mee kennismaakte. Ik ben inmiddels bereid er iets voorzichtiger over te oordelen.
Nadat Anke Laterveer op televisie was geweest met haar verhaal startte zij, gisteren 2 november, op twitter een soort storm met hashtag “zeghet”, waarbij in het bestek van 140 tekens of een veelvoud ervan ervaringen geuit werden. Mijn eigen toch nog wat schamele ervaring vertelt mij in ieder geval dat hiervoor een hoge psychologische drempel genomen moet worden en dat er persoonlijke moed voor nodig is. En dat het bevrijdend werkt het er eens uit te gooien.
Het hoeft geen nut te hebben maar het is weer eens een bevestiging van hoe voor menige man geweld en seks bij elkaar horen. We hadden al begrepen dat de Bezorgde Burger verkrachting als onderstreping van zijn bezorgdheid een goed idee vindt. Sinds gisteren weten we dat iemand die weinig gelegenheden voorbij zal laten gaan Krapuul te bezwadderen met genoegen oproept tot groepsverkrachting van een op twitter actieve feministe die hem niet bevalt:
@SvensTweet Laten we als witte mannen haar wel serieus nemen. Met zijn allen. Dat wil ze eigenlijk
De figuur, die zich dezer dagen “liberaal” noemt, beroept zich op het recht op reviaanse ironie. Alleen is Gerard Reve zelf al snel door de bodem van zijn ironie gezakt als racist. En vervolgens blijkt de desbetreffende feministe groepsverkrachting zelfs nodig te hebben:
@West_Thijs_23 @godvoordommen Maar ze hebben dit juist nodig. Het bewijst ze in hun grote gelijk, dat alleen witte mannen slecht zijn.
— Ewout Klei (@EwoutKlei) November 2, 2015
Toch kijk je er nog van op, tot wat voor diepten deze mensen zinken.
Spoedig of minder spoedig meer.
Pingback: De gevaarlijke griezel in de bosjes | Krapuul