De overwinning van Jeremy Corbyn voor het voorzitterschap van Labour is groter dan die van Blair in 1994. Blair had het volledige politieke spectrum van de Britse media achter zich. Corbyn had ze zo goed als volledig tegen. Na zijn overwinning weigeren diezelfde media in te zien dat er iets fundamenteel fout zit met hun geloofwaardigheid en hun voeling met de samenleving.
De analyses van Corbyn’s succes in de Britse media gaan uit van een aantal als feitelijkheden voorgestelde premissen die elke bewijsgrond missen. Door herhaling en wederzijdse overname krijgen ze echter de status van evidenties.
Een anti-stem?
Zo zou zijn overwinning feitelijk te wijten zijn aan de vaagheid van zijn drie tegenstrevers, aan hun traditionele aanpak en omfloerste retoriek. Corbyn stond daar tegenover als een eenvoudig, eerlijk, principieel man, die niet rond de pot draaide en een verstaanbare en duidelijke taal sprak. Mensen kozen met andere woorden voor hem als afkeuring van het oude politieke establishment, maar niet voor zijn ideeën.
Heel wat minder aandacht is er voor het feit dat hij uitsluitend campagne voerde via de sociale media. Daar zou volgens de Britse media een publiek zitten dat het niet volgen van de traditionele media als een soort hippe tegendraadsheid beschouwt.
Dat de gore tabloidkranten en de rechtse conservatieve pers Corbyn zouden afkraken was niet onverwacht, dat hoort tot de normale praktijk van de Britse politieke cultuur. Merkwaardig was eerder de eensgezinde hardnekkigheid waarmee de Britse links-liberale pers Corbyn aanviel, evenals de overheidszender BBC. (voor meer details over de moddercampagne in de Britse pers tot 12 september, zie Jeremy Corbyn toont wat links en democratie voor de media betekent)
Democratische geloofsbrieven
Deze man is er in geslaagd om op 12 weken tijd het lidmaatschap van de partij te verdubbelen, een prestatie zonder voorgaande in de 115 jaar dat Labour bestaat – en dat in een periode dat geen enkele politieke partij er nog in slaagt zijn slinkend ledenaantal op te krikken. Sinds 12 september zijn er nog eens 15.000 nieuwe leden bijgekomen. Bovendien behaalde hij net geen 60 procent, terwijl zowat alle Britse media luid hadden verkondigd dat stemmen voor deze man slecht was voor het land (zie Jeremy Corbyn wordt anti-austeriteitsvoorzitter Labour).
Ondanks die democratische geloofsbrieven namen in de Guardian, de topkwaliteitskrant van de liberale linkerzijde en boegbeeld voor talloze mainstream media in het buitenland, welgeteld drie journalisten het op voor Corbyn (Owen Jones, Seamus Milne en George Monbiot). In de andere kranten was het niet veel beter.
Je zou logischerwijze verwachten dat de Britse media na deze eclatante overwinning van een outsider met uitsluitend hulp van de sociale media tijd zouden nemen voor enige introspectie, of minstens zouden erkennen dat ze de publieke opinie verkeerd hadden ingeschat. Zowat alle artikels en commentaren gaan na 12 september echter gewoon door op de stelling dat deze man ‘onverkiesbaar’ is want ‘extreem-links’.
‘Unelectable’!
Een aantal commentatoren laten het uitschijnen dat ze nu wel achter voorzitter Corbyn zouden staan, zoals Polly Toynbee in de Guardian (Those who flounce out on Jeremy Corbyn will not escape blame if Labour crashes). Zij was een van de meest harde critici van de kandidatuur van Corbyn.
Wie haar artikel voorbij de titel leest, stelt echter vast dat haar visie op Corbyn na 12 september ongewijzigd is. Dezelfde argumenten blijven hangen, hij is ‘onverkiesbaar’ en te ‘extreem’. Zij haalt ook uit naar de moddercampagne van de Tory-media (de rechtse pers) als oorzaak van zijn succes, zonder er bij stil te staan dat haar eigen krant – zijzelf in de eerste plaats – eenzelfde campagne heeft gevoerd. Haar ‘advies’ aan de Labour-MPs die hem niet wilden: deze man gaat mislukken, maar doe toch maar met hem mee zolang het duurt, want anders riskeer je nog dat hij zijn falen op jullie tegenwerking gaat steken. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
