Bijna honderd jaar geleden, in 1917 om precies te zijn, ‘wonnen’ de geallieerden de slag om Passendale in hun toen al jarenlange uitzichtloze, miljoenen mensenlevens verslindende strijd tegen Duitsland. Ten koste van honderdduizenden doden en gewonden was de reële winst een paar kilometer onbegaanbaar modderig terrein. Maar overal luidden in de geallieerde landen de klokken van vreugde over deze in de media bejubelde ‘klinkende overwinning’ op de vijand. Met de toenemende twijfel in met name Engeland over de oorlog hadden zij dringend behoefte aan een overwinning om het gebroken moreel weer enigszins op te vijzelen. Het was aldus de Gelauffs van honderd jaar geleden ‘een daverende overwinning.’ Maar omdat de heersers en de gelijkgeschakelde media joelen dat het ‘een klinkende overwinning’ is, wil dat allerminst zeggen dat het ook zo is. Het jaar erop zouden de Duitsers aan het westelijk front een offensief ontketenen dat de macht van de geallieerden op slechts een haar na brak.
Zo ongeveer eindigt een uitstekend verhaal van Jan Blommaert in ‘dewereldmorgen.be’ over waarom Dijsselbloem en met hem de gelijkgeschakelde media maar beter een toontje lager kunnen zingen over ‘Griekse capitulatie’ nadat Tsipras nieuwe voorstellen bij de Eurogroep heeft ingediend om te komen tot een oplossing van de schuldencrisis. Wat zich gisteren heeft afgespeeld zou heel wel het Passendale van Jeroen Dijsselbloem kunnen zijn. De Gelauffs van vandaag kunnen dat maar beter goed in gedachten houden voor ze weer hun vingers aflikken.
