Wat vrienden wel eens doen

Twee dagen nadat de 21 jarige Abdallah Ghuneimat uit het 3000 zielen tellende Kafr Malik nabij Ramallah gedood was door Israëlische bezettingstroepen, zijn de inwoners van het dorp nog steeds in shock.

Het is niet alleen het gruwelijke feit dat deze jongeman, die nog maar aan het begin van zijn leven stond en al twee jaar van zijn korte leven had doorgebracht in Israëlische gevangenissen (waar zijn ouders hem niet mochten bezoeken gedurende al die jaren) dood is, wat deze tragedie, deze moord zo extra weerzinwekkend maakt. Voor zover moord op zich al niet weerzinwekkend genoeg is.

Nee, het is ook het feit dat deze jongeman vandaag de dag wellicht nog geleefd had, gered had kunnen worden, ware het niet dat Israëlische soldaten nadat ze Abdallah Ghuneimat verwond hadden met kogels hem doelbewust hadden laten doodbloeden. Ingeklemd tussen een leger-jeep en een muur bloedde Abdallah Ghuneimat dood terwijl hem medische hulp door de soldaten onthouden werd. Toen de moeder van de jongen zich realiseerde wie daar lag dood te bloeden en naar haar zoon probeerde te komen, deinsden die geüniformeerde beesten er zelfs niet voor terug haar te slaan. Soldaten die een totaal wanhopige vrouw, een moeder die haar kind probeert te redden of in elk geval te troosten in de laatste ogenblikken van zijn leven… slaan. Ik heb er geen woorden voor. Alsof dát allemaal al niet misdadig genoeg was, stonden diezelfde soldaten erbij en… lachten om de gruwelijke doodstrijd van deze jongen…

Je moet wel totaal van de pot gerukt zijn, minder moraal dan een beest bezitten, als je met een stad in dit land, met een regime dat dergelijke gruweldaden begaat, een zogeheten stedenband wil aangaan zoals Eberhard van der Laan – en die man is bijna de levende personificatie van het ontbreken van enige moraal – wilde.
Gelukkig zijn er die dat net als ik evenzo verbijsterend vinden.

Een jongeman, een kind nog, als een hond afschieten, hem urenlang laten doodbloeden, zijn van verdriet verscheurde moeder slaan en erbij staan lachen. Het is wat de vrienden van Eberhard van der Laan, Lodewijk Asscher, Bart Schut, Frans Timmermans, Gert-Jan Segers en Andries Knevel zo af en toe doen.
Omdat het kan. Omdat de rest van de wereld erbij staat te kijken en niets doet.