Veel blue-eyed de laatste tijd zult u zeggen, en dan kan weer tegengeworpen worden: wat heet blauw? Op serendipische wijze kwam ik dit nummer van deze artieste tegen. Op haar veertiende, vijftiende heeft zij wat daverende hits gehad en daarna was het werken aan een comeback die nooit meer kwam.
Laat ik eerlijk zeggen: ik kon haar niet uitstaan in haar succesdagen. Iemand die net iets, maar niet veel, ouder dan ik was en die “volwassen” teksten zong. Later las ik een interview met godbetert haar moeder, die zei dat zij hoopte dat haar dochter die comeback zou maken. Het arme kind was net zestien.
(U zult mij ook nooit betrappen op Michael Jackson hier. Ik kan net zo goed met Heintje aankomen dan. “I want you back oehoebaby” – ga je luier verschonen knaapje.)
Maar dat interview ontroerde mij wel. En dit is een single die mij en ieder ander is ontgaan destijds. Dusty Springfield, van wie men minder zou opkijken van opname in deze rubriek, had er de betrekkelijke hit mee. Of dat eerlijk was? Ik hoor en zie dit voor het eerst en twijfel, ben bevangen door compassie al zal Helen wel nooit op een houtje hebben hoeven bijten.
Ander werk van haar is trouwens wel in de Northern Soulcanon opgenomen, want je moet goed mislukt zijn om daar in voor te komen…
Helen Shapiro, 1964
