Een band die eigenlijk aan de oorsprong ligt van diverse andere bands die ik eerder al ontdekte is King Crimson. Ten eerste zaten daar op zeker moment drummer Bill Bruford en ook zanger/bassist John Wetton in, die ook bij UK en Yes zaten, maar ook waren ze hèt grote voorbeeld voor het wat jongere Genesis. Genesis nam op zeker moment zelfs een mellotron over van hen, en het was een enorme belevenis voor hen om die op te mogen gaan halen.
Ik vond/vind de mellotron een prachtig instrument, en zoals met wel meer oude, analoge elektronische instrumenten, zoals het Hammondorgel en de elektrische gitaar (en vooral de versterker), het geval is zit de charme in de tekortkomingen ervan. Zowel bij het Hammondorgel en de elektrische gitaar leidde de minder dan perfecte versterking door middel van buizenversterkers tot het karakteristieke vervormde geluid dat wij als ‘warm’ ervaren. De Mellotron is in feite een analoge voorloper van de digitale sampler: achter elke toets bevindt zich een bandje met een opname van een geluid, vaak een viool maar ook wel dat van een stem, en als je op een toets drukt word dat bandje, tot een lus gemaakt, afgespeeld via een afspeelkop.
Dit waren enorm kostbare instrumenten, die bovendien erg moeilijk op stemming te houden en in het algemeen erg kwetsbaar waren. Maar juist die, wederom minder dan perfecte, weergave gaf de Mellotron een karakteristieke, onbestemde wazigheid en onvastheid met een heel spannend effect.
De Mellotron is bijvoorbeeld te horen op het titelnummer (het James Bondachtige lijntje op de achtergrond, en de ‘viool’ bij de uitloop van het refrein) van het eerste album van King Crimson, In The Court Of The Crimson King:
Robert Fripp is later enkele jaren met gitaarspelen gestopt, totdat hij voor het eerst weer meespeelde op David Bowies Heroes. Hij kon bijna niet meer spelen, en speelt dan ook slechts een paar lang aanhoudende noten op dit nummer. Het is wel zeer karakteristiek voor zijn geluid:
Later werd King Crimson heropgericht, wederom met Bill Bruford op drums en Robert Fripp op gitaar, aangevuld met Tony Levin op bas en Chapman Stick en Adrian Belew als zanger en tevens op gitaar.
Heel merkwaardige muziek, zoals bijvoorbeeld Frame By Frame van het album Discipline, met Fripps voor die tijd karakteristieke repetitieve gitaarpatronen:
https://www.youtube.com/watch?v=yTVfKEltWns
Of deze, iets toegankelijker, van iets later:
https://www.youtube.com/watch?v=quvh1z29iac
Pingback: Apocalyptische klassieker du jour: Epitaph | Krapuul