Laatst was ik bij mijn oom en tante op bezoek. Mijn tante is het nog enige overlevende lid van het gezin van mijn moeder, van acht kinderen. Ze waren nog geen twee weken eerder naar een aanleunwoning verhuisd, toen mijn tante een herseninfarct kreeg. Daarom wou ik erheen, dat was teveel ineens voor zulke oude mensen (84 jaar).
Eerst gingen we naar mijn tante in het revalidatiecentrum. Ik schrok ervan hoe mager ze was geworden sinds de laatste keer dat ik haar had gezien, ongeveer een half jaar geleden. Haar stem en intonatie doen me erg aan die van mijn vijf jaar geleden overleden moeder, haar oudste zus, denken. Mijn moeder was erg gaan dementeren in haar laatste jaren, net als hun eigen moeder. Ook mijn tante begint daar nu de eerste verschijnselen van te vertonen, maar daar is ze in elk geval vier jaar later mee dan mijn moeder.
Dementerende ouders zijn een zware geestelijke belasting. Voor die ouders zelf natuurlijk, maar ook voor de kinderen. Je krijgt niets meer in of uit het brein van een dementerende, dat is het probleem. Ja, voor vijftien minuten of zo. Maar daarna ben je weer terug bij af.
Mijn moeder kon niet meer onhouden wie er nu nog allemaal leefde of overleden was. Steeds weer keek ze me met grote schrikogen aan als ik toch weer had moeten zeggen dat al die zussen en broers, en ja, ook haar ouders, al overleden waren. Ik bedoel, ik probeerde die dingen niet te benadrukken, maar soms ontkwam je er niet aan dat toch te zeggen.
Ook kon ze een vrouw van duidelijke beslissingen zijn. Op een zaterdagochtend las ik in het weekverslag van de (overigens uitstekende) thuiszorgers dat ze mijn moeder in de hal hadden aangetroffen met jas, hoedje en koffer. “Mevrouw legde uit er hier nu wel genoeg van te hebben, en terug te willen naar pa en ma in Maastricht”, zo stond er geschreven.
Nog steeds springen de tranen in mijn ogen als ik daaraan denk. Ze begreep niet meer dat ze in haar eigen huis woonde, dacht al in een tehuis te wonen en miste haar ouders zo, zelfs op 81-jarige leeftijd. Haar ouders leefden al meer dan dertig jaar niet meer.
En nu maar duimen dat ze niet zo door het kabinet op straat gezet word omdat het tehuis gaat sluiten en ze lekker mag gaan participeren. Niks verbaasd me meer tegenwoordig! En als iemand van de familie haar dan in huis neemt dan staat er een samenwoonboete te wachteb want zo zijn ze dan ook wel weer dat rechtse tuig!
Heel herkenbaar. Mijn moeder (95 nu) zit in verzorgingshuis in Alblasserwaard. Herkent ons nauwelijks meer. Is te ver heen om tot euthanasie te kunnen besluiten. Eindigt haar mooie leven doodongelukkig. Onder bedreiging van Rutte II bezuinigingen.
Als er genoeg vrijwilligers zijn dan kan het leven van deze mensen nog veraangenaamd worden.
Vrijwilligers zijn in deze huizen hard nodig.
Maar neem nooit werk over dat de verzorging moet doen. En neem haar niet in huis.
Mooi. Stil ben ik nu even.