Begin ik net deze serie, overlijdt Percy Sledge. Nou ga ik dat niet verzwijgen maar ik wil ook niet schijnheilig doen: ik vond zijn hits vreselijk en zijn flops zijn en blijven Percy Sledge-nummers. En ja, hier komt het punt – als we het over “soul” hebben dan gaat het er om dat er iets geraakt moet worden, een ziel. Mooie kwestie: wat is dat, waar zit die? Daar kan men over uitweiden maar voor mij blijft staan: Percy Sledge raakte het niet bij mij. Niet dat ik dan onverschillig ben over zijn overlijden.
In de dagen waarin plotseling een hoop zeiknummers als soul over ons werden uitgestort, en ja, dan dank ik aan ellende als Take time to know her, de mortuis nil nisi bene, verscheen dit nummer. Bijna geen tekst, wel opwindende muziek, de “Latin” oftewel de boogaloo-piano op de voorgrond, sterke percussie en de onserieuze minimale tekst zou je als voorloper van diverse raps kunnen zien.
De piano zou later terugkomen als hoofdelement van de echte house die als zodanig ook in deze rubriek zou passen maar wie weet.
Dames en heren: de Jimmy Castor Bunch. (Jimmy had ook een ruimte tussen zijn voortanden en is alweer langer geleden overleden).
