Leo Vroman wist, als Jood, in 1940 nog net op tijd Nederland te ontvluchten, kwam in Indië terecht, waar hij zij studie biologie afrondde, en belandde later in de VS. Daar is hij zaterdag 22 februari 2014, 98 jaar oud, overleden.
Vroman was, hoewel hij sinds 1947 in de VS woonde, kreeg vrijwel alle literaire prijzen die re te krijgen zijn, was een van de belangrijkste Nederlandse dichters, en mede dankzij zijn lange leven, ook een van de productiefste, getuige de lange lijst van gepubliceerde werken. Hij sprak daarnaast ook altijd tot de verbeelding door zijn levenslange liefde voor zijn vrouw Tineke (Sanders) die steeds in zijn werken terugkwam.
Ike Bertels maakte daarover een film die in 2009 werd vertoond op het IDFA. Vroman zou misschien alleen al herinnerd moeten worden om de volgende klassieke regels (uit het gedicht Vrede) die ongeveer iedereen kent:
kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.
Hier een ander gedicht, dat representatief is voor het soort poezie dat hij schreef:
Publiek
Er hurkt een onfatsoen in mensenmin,
in het zielen zoenen,
in de biddersbout;
er hurkt een olijk oogje, zacht en stout
er zit een wolligheidje binnenin.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via: Abu Pessoptimist
Vroman overleden? Wat jammer. Tijdje nog VK-blogger geweest. Hij wist niet van ophouden. Onderhield tot op hoge leeftijd digitaal contact met familie in Nederland. Bijzonder openhartig mens. Dank voor het delen.
En Arie Boomsma schijnt hem al herdacht te hebben…..
Nederland Nutsyland.