Nachten in wit satijn

Een verdere bekentenis: Nights in white satin vond ik in zijn eigen dagen ook mooi. Niets aan te doen, en het was winter en ik was (voor mijn gevoel machteloos, en dat was doorslaggevend) verliefd. Misschien vond ik het in 1967 een aanvaardbare stap voor een band die genoemd is naar een nummer van Slim Harpo om geen beat of R&B meer te maken maar Ingewikkelde Muziek, muziek voor in de kussens dus. Het is zoiets als de witte Britse bluesgroep Fleetwood Mac als hetzelfde jammerensemble denken dat volop in de top-2000 der Schande vertegenwoordigd is met uitgemeten huwelijksperikelen.
En ging het nu over sneeuw of over drugs, of over wit satijn?

Steal your heart away, de eerste single van de Moody Blues – nr. 4

Ooit was zo’n uitgezonden top-zoveel aller tijden een verzameling van wat van goede smaak getuigend werd geacht. Misschien getuigen Led Zeppelin met hun trappenhuis en de Moodies met hun nacht daar nog van.
Om Kenny Everett te citeren: het is ongelooflijk wat voor middelen wij aanwenden om u van dienst te zijn met de muziek – dat zei hij toen hij van half zes tot negen uur ’s ochtends draaide en wie weet verwees hij naar satijnwit spul. Of niet. Ik heb daar nooit iets van op gehad. Maar ik heb dit weekeinde de moeite genomen die hele miserabele top-2000 door te nemen en te toetsen aan de denkbeeldige top-2000 die ik wel nooit voor mijzelf zal samenstellen. Ga maar na: wat is de betekenis van een 1433-notering ten opzichte van een van 1898? Honderd, misschien tweehonderd lijkt mij de limiet, jammer voor de rest, die telt toch wel mee.

Ooit ben ik er in geslaagd iets voor te dragen bij de “vrije keuze’ dat het ook even in die lijst gehaald heeft. Eigenlijk vind ik het achteraf erg, want deze staat nu eenmaal hoog bij mij. Maar ik zal nooit meer zo’n formulier invullen, dat beloof ik, dus ik zorg ook niet meer voor “hits aller tijden”.
1944, voor mij 1964-65, Simon Dee op Caroline.

On the sunny side of the street, Tommy Dorsey Orchestra & the Sentimentalists

Geen moeite gespaard om u Verlichting te brengen dus, en dat zonder Hulpmiddelen.
Ik kwam uit bij 27 nummers die wellicht, mogelijk, waarschijnlijk ook in mijn top-2000 aller tijden zouden staan. Ooit, staat mij bij, heb ik voor mijzelf zo’n keuze samengesteld en was de oogst groter. Maar met de grote intocht van Anouk, Nick en Simon en Bløf e.t.q. is de spoeling wel heel dun geworden.
Van boven af aan.
1. Riders on the storm. The Doors. Eventueel van Annabel Lamb. Denk het wel.
2. Heroes, David Bowie. Herinneringen van Muziek van de Buren, in de Amsterdamse Pijp en in de Nijmeegse Sweersstraat. Niet alle muziek door het plafond is vervelend.
3. A day in the life, Beatles. “Big L time is three o’clock and Radio London is now closing down.”
4. Wuthering heights, Kate Bush.
Een zelfgemaakte megamix was vaak het begin van de uitzending van het radiostation waar ik ooit begonnen ben…

5. Love will tear us apart, Joy Division
6. L.A. woman, The Doors.
7. Samba pa ti, Santana
8. Don’t look back in anger, Oasis

9. Unfinished sympathy, Massive Attack
10. Won’t get fooled again, The Who
Onontbeerlijk voor anarchisten…
11. Roundabout – Yes
Zou ik een tijdlang zeker niet overwogen hebben maar een bevriende radiocollega in de VS die het regelmatig draait heeft mij doen besluiten het toch rijp te achten voor mijn virtuele lijst.
12. MacArthur Park – Richard Harris.
13. Dodenrit – Drs. P
Ik heb geen parti pris tegen “Nederlandstalig”, voor het geval dat u dit denkt, maar het moet wel enig niveau hebben.

– volgende keer gaan wij verder –