De ladder naar de hemel

Arnold J. van der Kluft12

In de eerste plaats een bekentenis.
Er is een tijd geweest dat ik Stairway to heaven prachtig vond. Met Yesterday bijvoorbeeld, of Child in time of A whiter shade of pale heb ik daar nou nooit last van gehad. Nare bombast. Of San Francisco – toen dat de ether vervuilde was er gelukkig volop keuze om weg te draaien naar een ander station. Tot die draak daar dan weer opdook, dan schakelde ik weer om. Ik noem maar wat nummers waaraan blijkbaar eeuwigheidswaarde is toegekend zonder dat ik het er in zie. Nou, vooruit, Yesterday wil ik best als moderne klassieke erkennen en die Shade is jatwerk van DE componist bij uitstek die het dan weer van Hans Sachs geleend moet hebben.

en dan een toontje lager

Maar er was een tijd waarin die ladder naar de hemel, het huis van de rijzende zon, de nachten in wit satijn nog niet bestonden en dat je het voor het eerst hoorde – hoewel The house of the rising sun eigenlijk traditional is, dit is de oudst bekende plaatopname


Tom Clarence Ashley & Gwen Foster
maar deze bloedstollende versie – van later – is ook van lang voor The Animals


Libby Holman & Josh White
kende ik niet voordat ik haar zojuist op YT zag

Ik hoor het er niet aan af maar ingewijden zeggen dat het nummer hier weer (mede) op gebaseerd is


Matty Groves, uitgevoerd door Fairport Convention

De versie van de Animals was zo bijzonder omdat zij knap lang was voor een 45-toerenplaatje, zeker door een zogeheten beatgroep, en door het ingenieuze orgelwerk van Alan Price. En ja, ik heb het gehoord toen het er net was, en heb hem schaamteloos gekocht. Maar opzetten voor mijn genoegen? Al jaren en jaren niet meer. Ik kan mij alleen nog inleven in het gevoel dat ik had toen het nieuw was.

Maar goed, de Ladder naar de Hemel is van een album uit 1971, Led Zeppelin IV. Ik hoorde het pas in de dagen van wedergeboorte van Radio Caroline, begin 1973, voor het eerst. Het was verrassend juist omdat Led Zeppelin wat mij betreft een oninteressante band was/is.
En het gevoel van herkenning toen ik, eindelijk op mijzelf wonend, een gitaarspelende buurman het hoorde plinken. Het was nog geen uitgelebberd nummer, in 1973. Nou vooruit.


Maar kun je in alle eerlijkheid zeggen dat dit een “moderne klassieke” is, ook na (ruim) veertig jaar?
Ik weet het niet. En het merkwaardige is dat het nooit echt een single is geweest.

– de volgende keer gaan we verder –

Arnold J. van der Kluft

Veel kostbaar bloed heeft 's werelds loop gestort
en menig bloem is onverhoopt verdord;
verhef u niet op jongzijn en op glans,
de knop valt af, eer zij geopend wordt.

(J.H. Leopold)

12 gedachten over “De ladder naar de hemel”

  1. Jan Fré Boven zegt:

    Er zijn diverse mooie uitvoeringen van Stairway to Heaven. Één van die mooie, en niet gezongen door de heren van Led Zeppelin, wordt vertolkt door Heart. Barack Obama zit in het publiek.

    Hier is deze versie:

  5. Le Roi danse zegt:

    @Jan Fré Boven

    Wie zijn die muppets met die linten? En Obama swingt de tent uit zeg 🙂

  7. Arnold J. van der Kluft zegt:

    @JokeM
    Stairway is een Amerikanisme dat als trap vertaald dient te worden. Vanwege de meerzinnigheid van het Nederlandse woord heb ik toch voor ladder gekozen.
    En dan is het niet het eerste nummer met die titel.

    Zijn deze heren eigenlijk wel vertegenwoordigd in die Lijst der Schande?

  8. Al Bakrastani zegt:

    Misschien is het de associatie met Jacobs ladder die de Eerwaarde A.J. van der Kluft naar deze vertaling doet (weder)keren ??? 😉

  10. Joke Mizée zegt:

    @Bakra: Yes, there are two paths you can go by. Had ze nou maar het smalle pad genomen… maar dan was er geen liedje over geweest.

    @JJB: En nou nog een met doedelzakken.

  12. Pingback: Nachten in wit satijn | Krapuul

Reacties zijn gesloten.