“Huiscontrole voelt aan als inbreuk op privacy” vermeldt het bericht. Dat is nogal zwak uitgedrukt: het IS een inbreuk op privacy, zoals uit dit citaat blijkt:
De controleurs hebben van alles in de studentenkamer gefotografeerd. “Er zijn foto’s gemaakt van mijn studieboeken, kleding, foto’s aan de muur en medicijnen op recept om te bewijzen dat ik echt een uitwonende student ben,” aldus Naus. “Ze wilden weten waar ik naar de wc ging, waar de badkamer was en waar ik mijn handdoeken bewaar. Ook moest ik nog twee officiële documenten overhandigen met mijn adres erop
Huisbezoeken door de gemeente worden gedaan om adresfraude te bestrijden. Bij adresfraude geven mensen een onjuist adres op om te kunnen profiteren van bijvoorbeeld huurtoeslag, bijstand of studiefinanciering. Naus vindt de adrescontrole in zijn studentenhuis onnodig, omdat het om een SSH-pand met campusclausule gaat. Je kunt er dus alleen wonen als je daadwerkelijk aan een hogeschool of universiteit studeert.
Dit soort “huisbezoeken” wordt als het aan pretminister Plasterk ligt veel vaker afgelegd “door de gemeente”, dit alles om adresfraude te bestrijden, zoals gemeld. Er moeten sterke vermoedens zijn. En waar komen die vermoedens vandaan? Uiteraard van de nationale sport van het loeren, gluren, roddelen en verklikken, iets waar Nederland wereldberoemd mee is en miljoenen toeristen door trekt. “Voelt aan”, “ik heb niets te verbergen” – een klap voor hun kanis zul je bedoelen, en natuurlijk vooral bij die sterke en sociale nietsnut van binnenlandse zaken.
Bron.
