Van Rijn heeft ’t voor z’n lieve, oude moedertje in orde gemaakt, volgens het AD: de urine loopt niet meer langs haar enkels. ’t Is nog niet helemaal optimaal, maar er is nu veel verbeterd en veranderd, volgens de krant. Maar verder wil Van Rijn er niet op ingaan.
Veel meer wilde de staatssecretaris er niet over kwijt. “In een kwetsbare situatie is het niet leuk om hierover te moeten praten.”
Of van Rijn in z’n dienstauto naar ’t desbetreffende verpleeghuis is gereden en daar wat met de directeur heeft gebast, ik weet ’t niet. Bert Keizer, sinds jaar en dag verpleeghuisarts en filosoof, heeft in ’t magazine Maarten! #1 februari-maart 2015 een Hollands logboek geschreven. Dat kunnen we hem wel toevertrouwen, omdat hij al ettelijke boeken op z’n naam heeft staan. Uit de boeken die ik van hem gelezen heb spreekt een erudiet en menselijk persoon. Vragen over het leven en het zijn, alsook vragen over sterven, staan centraal in zijn denken. Hij heeft een column in het Filosofie-magazine, dat ik erg graag lees. In Maarten! #1 schrijft hij ’t volgende:
Na halfuur hebben we hem met zuurstof en medicatie weer aan de wandel. Wat ik zo eng vind, is dat niemand van de verpleging in de gaten had hoe ernstig zijn toestand was. Het hele land loeit over urine die over de enkels liep van de moeder van de staatssecretaris, maar dat is het minste probleem. Mijn ultieme nachtmerrie is dat ik ben opgenomen in een verpleeghuis en dan niemand ziet dat mijn arm is gebroken of dat ik, als meneer D., aan het sterven ben. De Inspectie voor de Gezondheidszorg zegt al vele jaren dat het opleidingsniveau van verzorgenden in verpleeghuizen te laag is. De Inspectie? Collega S. bedacht laatst een motto voor ze: als het kalf verdronken is, komen wij een nieuwe put graven.
Dat is een uiterst wrange constatering! De enkels van de moeder van de staatssecretaris zullen nu wel schoon zijn, maar wat, als zij plotseling ernstig ziek wordt en niemand dit ziet? En zodoende onnodig moet lijden of zelfs daaraan komt te overlijden? Na een open-hartoperatie werd ik met een ernstige bloeding in m’n borst 5 dagen na de operatie ontslagen, omdat niemand dat had gezien of opgemerkt, hoewel ik aangaf, dat ’t niet goed met me ging. Enige dagen later met gillende sirenes terug naar het ziekenhuis gebracht, waar mijn leven ternauwernood gered kon worden. Om maar wat centjes uit te kunnen sparen, want ’n ligdag in ’t ziekenhuis is duur! ’t Gaat om de centen en winstmaximalisatie, zoals ook hier:
Tjak, tjak, volgende patiënt: de ontsporing van de ggz
Wanneer het marktdenken zo doorslaat in de instelling waar psycholoog Masja Schakenbos werkt, wordt het haar te veel. Hoe kun je na één consult al een diagnose stellen? Waarom is er geen tijd meer voor reflectie? Waarom draait alles om facturen schrijven?
Lees haar hele verhaal hier.
