Een foto overgenomen uit een retweet van Podemos, de linkse partij voortgekomen uit de #15M-beweging in Spanje. Vol plein, op het ogenblik van schrijven, net als die vijftiende mei 2011 en erna, Puerta del Sol, Madrid. Barcelona was vorige week, de Mars voor de Verandering. De staatstelevisie laat het pratende hoofd van de postfascistische premier zien, alles gaat goed in het land. Op het plein wapperen de vlaggen van de Spaanse Republiek.
Knijp mij, is dit echt? Krijgt “2011”, het “1968” van deze eeuw, tot nu toe uiteraard, echt een politiek gevolg in Europa? Via verkiezingen, maar dan wel na volop mobilisatie op straat, het ontmoetingspunt bij uitstek in steden?
Verscheidene van mijn kameraden uit de jaren zeventig zijn er niet meer om te zien wat wij toen hoopten of geloofden: de omwenteling die vanuit Zuid-Europa zou plaatsvinden.
Of komt er spoedig de bloedige staatsgreep zoals in Egypte, toegejuicht door de Ruttes, Samsoms en Dijsselbloemen die eisen dat hun “hervormingen” ongestoord doorgaan? Voorlopig moeten ze wel amechtig toekijken, op een andere manier: gebeurt hier echt iets?
