Afval in en om de stacaravan

Reizen zonder Geert – brieven uit het land van de druiven der gramschap, deel 4

Een niet al te zware bekentenis: ik heb in enkele buurlanden van Israel/Palestina vluchtelingenkampen bezocht van (nazaten van) verdrevenen van 1948 en daarna. Stel u geen tenten voor of favelas of bidonvilles, ze zouden ten hoogste vergeleken kunnen worden met sloppenwijken. Ik weet hoe de arme wijken van steden in Turkije en Egypte er uitzien. De armenwijken van de VS doen er voor onder. Dat is een schokkende gewaarwording. Ik zou er intussen aan gewend kunnen zijn maar het blijft schrikken. Het is ook meer dan absurd.

Het regime van de VS spaart kosten noch moeite om een groot deel van de wereld onder schot te houden. Gisteren (voor mij, eergisteren voor u) was het Memorial Day, dan moeten alle helden en heldinnen die zomaar dood gebleven zijn in den vreemde herdacht worden. Er was geen ogenblik van stilte zoals in Nederland op 4 mei, het is weer eens een uiting van een door en door gemilitariseerde samenleving. Waar nog steeds mensen in dienst gaan met het idee dat zij iets goeds gaan doen, in Afghanistan of Irak, binnenkort wellicht Syrië (waar ik al helemaal geen gribus-VS-stijl heb gezien; er wonen wel echte nomaden, geen trailer trash), Iran (ken ik niet van eigen waarneming, maar zou als Syrië kunnen zijn), noem maar op.

De caravankampen in het veld hier in Californië hebben nog een logica – hier wonen de veldarbeiders, van de druiven- of citrusplantages – trekarbeiders uit México, waar Californië in feite toe behoort, maar wit Engelstalig Noord-Amerika houdt vast aan zijn veroveringen, ook hier. Dit soort huisvesting voor trekarbeiders is ook in Nederland gebruikelijk. Ik woon zelf in zo’n caravan bij de velden, met dank aan volksvertegenwoordiger Frank de Grave en PSP-held Leo Platvoet. De De Graves en Platvoeten hier in de VS evenwel hebben in hun grootmogende wijsheid beschikt dat om de paar blokken mensen gehuisvest zijn in woonblokken van stacaravans. Dit is nu al de zoveelste stad in de VS waar ik de gevolgen van het uitsmijtingsbeleid van de banken kan constateren. Misschien hebben sommigen nooit anders gewoond.

Hele blokken staan leeg, ramen dichtgetimmerd, “te koop” heeft allang geen betekenis meer, soms kun je zo’n huis voor een handvol dollars kopen. De vlag met de sterren en de strepen wappert ondanks (dankzij?) alles toch van menige caravan. De omgeving is als die je kent van de beelden van echte zogeheten krottenwijken uit de “Derde Wereld”. En in menig opzicht is dit ook “Derde Wereld”. De gaten in de wegen zijn belangwekkend, af en toe stort er een viaduct in, regelmatig valt het licht een tijdje uit – in tegenstelling tot Nederland wordt dit land niet beheerst door infrastructuurmafiosi, alles is ingesteld op buitenlandse veroveringen. Iets wat mij voor nog een raadsel stelt. Het Romeinse Rijk had juist verharde of gebaande wegen voor het leger, het woord straat hebben we daaraan nog steeds te danken. De wegen moesten onderhouden worden om het hele Rijk onder schot te kunnen houden en om op te kunnen rukken naar en voorbij de grens. Tot het ophield. Al is dit wegennet er nog steeds.

Hier wordt de bevolking met televisie en met het aanjagen van schrik onder de duim gehouden, dit laatste grotendeels via het eerste. De bevolking kan desgewenst vanuit de lucht met onbemande viegtuigjes onder de duim gehouden worden. Kan dit doorgaan?