Paul de Grauwe is een liberaal econoom. En tevens een van ’s werelds bekendste. Hij vertelt nog maar eens het verhaal van de domme bezuinigingen zonder meer, zonder acht te slaan op de ontwikkeling van de werkloosheid.
De daling van het nationale inkomen leidt tot een nieuwe daling van de belastinginkomsten. De toegenomen werkloosheid noopt de overheid om meer uit te geven aan werklozensteun. De begrotingsnorm wordt weer niet gehaald. Bekende economen verklaren dat onvoldoende structureel is gesaneerd, dat politici onbetrouwbaar of van slechte wil zijn en dat een korte pijn beter is dan uitstel.
Maar het brute feit is dat die nominale begrotingsnorm de oorzaak is van die problemen. Recent maakten economen van het IMF duidelijk dat in een recessie de multiplicator meer dan 1 is: als de overheid de uitgaven vermindert en/of de belastingen vermeerdert met 1 euro, daalt het bruto binnenlands product (bbp) met meer dan 1 euro. Die kennis is niet nieuw, maar heeft het IMF nu herontdekt. (Liberales)
Wat Paul aanhaalt is al ettelijke malen verteld. Ik kan alleen hopen dat kiezers en politici zo langzamerhand het valse bezuinigingsverhaal doorkrijgen en dat we politici krijgen met wat gezonder economische opvattingen. Ik hoop ook dat het helpt dat hij liberaal is. Bij sommigen – VVD’ers & PvdA’ers? – schijnt dat meer te overtuigen.
Ik vraag me al meer dan 30 jaar af of economie nog wel een lesvak is op school.
Werkgevers lopen nu steen en been te klagen over de slechte economische situatie zonder dat ze beseffen dat ze hier zelf de schuldigen van zijn.
Het is zo simpel als wat; als je een bedrijf hebt wat bepaalde producten fabriceert; zul je hier ook afzet voor moeten hebben.
Deze afzet markt voor je produkt is direct of indirect de consument.
En deze consument zal dan ook geld moeten hebben om jouw produkt te kunnen kopen.
En wie is dan deze consument?
Dit zijn namelijk je eigen werknemers.
En als bedrijven nu ter meerdere eer en glorie voor de winst van de onderneming en of voor de bonus van de paardenmenner van het bedrijf; (de bekende graai cultuur) hun werknemers gaan ontslaan; onslaan ze daar ook hun eigen klanten mee.
En als je klanten geen geld meer hebben om je produkten te kopen dan zit niet alleen deze ontslagen consument in de problemen; maar dan stort je ook je eigen bedrijf in de afgrond.
En als je dan een overheid hebt die totaal ook geen begrip schijnt te hebben van deze simpele economische regels; en dan denkt met botte bezuinigings maatregelen hun eigen huishoudboekje weer op orde te krijgen; wat overigens ook nog eens weer ten koste gaat van de bestedings capaciteit van deze consument; dan heb je dus een economische crises zoals nu die je niet gemakkelijk meer te boven komt.
@Rein: Tuurlijk, dat is zo logisch als wat. Voor de reële economie dan, niet voor de financiële – daar geldt een andere logica. Veel grote bedrijven zijn in handen van aandeelhouders, die er zoveel mogelijk winst uit willen zuigen. En een crisis is voor hun een prachtkans, want dan gaan er een heleboel overheidsdiensten in de uitverkoop. Blijft over de vraag waarom politici hier aan meewerken.
@1
Iedere kapitalist is dol op hoge lonen, maar dan wel betaald door die andere.
Tot de jaren tachtig was er de “totaalkapitalist” in de vorm van de staat die er voor zorgde dat de boel niet instortte. Op puur ideologische gronden – en wellicht inderdaad door de financialisering – is dit opgegeven en zodoende. Waar dit naar toe gaat mag Joost weten.
Ik ben het volledig eens met De Grauwe.
Dit is ook mijn kritiek op de EU.
Daarom wijs ik de EU af.
Maar er is nog iets, wat mij dwars zit.
En dat zijn bankenreddingen.
De financiele sector IS niet te redden.