Veel jarenzeventignummers die je goed vond destijds (erger voor velen: “goed moest vinden” van de smaakautoriteiten waar ik mij zelf nooit iets van heb aangetrokken) waren lang. Erg lang. En er kwam een tijd dat je dacht: heb ik dit goed gevonden?
Het gaat wel weer inmiddels geloof ik, je moet gewoon andere normen aanleggen voor een nummer van een kwartier dan voor iets wat binnen twee minuten af is (dat laatste is ontegenzeglijk veel knapper).
Twee nummers waarvan ik altijd heb gevonden dat ze nog wel wat langer hadden kunnen duren.
The low spark of high-heeled boys, Traffic
Ik wilde hier als illustratie even de Britse 7″-versie van Gimme some lovin’ achter plakken, maar die is door de copyrightpliesie weggehaald om redenen die ieder normaal mens ontgaan. Moeten we echt naar die malle koortjes en koebellen luisteren?
Toen ik het origineel een tijdje terug draaide “voor de vloer” kwam er iemand met tranen in zijn ogen op me af vanwege deze originele versie. Moeilijk te vinden buiten GB. Dan maar live, met – eh – Estische? – ondertiteling….
http://www.youtube.com/watch?v=UteCB46SbOw
Maar goed, lang dus. Deze duurt mij ook nog steeds te kort. Al is deze dan toch weer iets langer dan de versie die ik zelf heb.
Loan me a dime, Boz Scaggs en anderen
Om dit te hebben leren kennen van de radio waren deejays vereist die niet graag om de paar minuten in hun eigen geschreeuw willen zwelgen en waren al evenmin gezellige “boodschappen” gewenst (waarvan ik vrees dat ze wel in en om het filmpje opduiken).
Caroline, in de nacht dus…
http://www.youtube.com/watch?v=D79ujliNh4Q
http://www.youtube.com/watch?v=Hcqs5z0yEl4