Nu we weer aan het einde van het jaar zitten en wij weer opgescheept zitten met minstens 1400 verschillende mogelijkheden van zorgpolis, vraag ik mij af waar zorg om moet gaan.
Iedereen geeft daar zo zijn eigen kleur aan namelijk. Welke partij je ook hoort met haar uitgangspunten, ik hoor nooit zeggen: zorg hoort geen politieke kleur te hebben. Zorg hoort gewoon aanwezig te zijn, en moet zo georganiseerd worden dat zij toekomstbestendig is. Dit zodat zij in de toekomst ook voor iedereen toegankelijk blijft.
Maar wat zwets ik nu eigenlijk. Op dit moment leeft meer dan anderhalf miljoen mensen onder de armoedegrens. Deze mensen kunnen (bijna) niet hun premie betalen. Laat staan hun eigen risico en eigen bijdrage. Voor deze mensen is de zorg ontoegankelijk geworden. Zij mijden zorg zodat zij eten hebben voor hun gezin. Voor hen komen mijn mooi geformuleerde woorden te laat.
Ik kan gaan hameren dat het leven om leven moet draaien. En dat daarbij gezondheidszorg een vereiste is. Ik kan zeggen dat ik alle levens belangrijk vind en dat iedereen het recht moet hebben op zorg en ondersteuning als dit nodig is.
Dat wij goed moeten kijken om het geld dat wij reserveren voor zorg op een goede manier wordt verdeeld onder de zorg- en hulpbehoevenden.
Bovenstaande woorden hebben geen zin. Dit omdat de zorg steeds verpakt wordt in een politieke kleur. VVD zegt dit, PvdA zegt dat, de SP vindt het weer zo, D’66 ziet het toch anders en ga zo maar door. Niets wijst op het gegeven dat er samen gekeken gaat worden naar de toegankelijkheid van zorg. Nee, niets. Er wordt teveel gesproken vanuit de politieke uitgangspunten, niet vanuit het basale gedachtengoed dat iedereen recht op zorg moet hebben. De plannen vanuit de partijen zijn zo divers dat er niet gewerkt wordt aan een stevig zorgstelsel waar directe zorg op de eerste plaats komt.
Op het moment dat mensen vanuit de politiek bovenstaande woorden lezen, weet ik dat mij verweten zal worden dat het niet waar is wat ik schrijf. Dat hun partij juist bezig is met…
Juist… niet met samenwerken met andere partijen, niet bezig met de zorg teruggeven aan de patiënt en zijn/haar zorgprofessional. Alleen maar bezig met plannetjes bedenken, die goed bij hun partij kleuren.