Weerzien met Maxime

Onderstaand bericht is met toestemming van auteur kandigol overgenomen en verscheen eerder op haar website.

I’m back, na de zomer- en verjaardagstop.

Zoals ik geloof ik al eens heb geschreven hier, ben ik aan een boek bezig over huwelijksmigratie. Of liever gezegd: het politieke debat over huwelijksmigratie en de valse argumenten die in dit debat worden gebruikt. Het gegeven dat Nederlanders en buitenlanders met elkaar trouwen en in Nederland (gaan) wonen wordt gezien als de oorzaak van alle sociale problemen in Nederland. De huwelijksmigratie aan banden leggen is voor sommige mensen – zoals mijn nieuwe burgervader Eberhard van der Laan – de panacee voor alles. Nu gun ik iedereen een eenvoudige oplossing voor zijn of haar probleem, maar ik ben het hier toch echt niet mee eens. Dus ik ben straks die vervelende zeurpiet die de vinger opsteekt en: ‘Euhhh…jullie hebben ongelijk, en al die tijd ongelijk gehad, en hier zijn de cijfers’ zegt.

In dit kader heb ik mij af zitten vragen waar en hoe en wanneer allerlei beleidsbeslissingen over dit onderwerp zijn genomen. Het is een tamelijk ingewikkeld verhaal, de migratie en integratie, maar heel in het kort komt het er op neer dat migranten worden onderverdeeld in vijf groepen, naar aanleiding van wat zij in Nederland komen doen, en in twee groepen naar aanleiding van het werelddeel waaruit zij oorspronkelijk afkomstig zijn. Je bent of een westerse migrant, of een niet-westerse. Het maakt voor je mogelijkheden om relatief aangenaam Nederland binnen te komen en hier iets op te bouwen enorm veel uit of je als westers of niet-westers wordt beschouwd. Daarvoor geldt geen individuele toetsing, het gaat om je geboorteland. Iemand kan dus – ik noem maar wat – twee PhD’s van Harvard op zak hebben; als hij of zij afkomstig is uit India is hij/zij een niet-westers migrant die zo veel mogelijk moet worden geweerd. Dat is het beleid en die twee PhD’s doen er verder totaal niet toe. Er is meer over te zeggen, maar ik zou zeggen: lees mijn boek. Of voorpublicaties die ik plaats op deze site.

Westers en niet-westers zijn ooit begonnen als softe sociologische kenmerken, maar zijn geëvolueerd tot keiharde juridische criteria, die enorm van invloed zijn op hoe de migratie-autoriteiten je beoordelen en hoe iemands persoonlijke toekomst er dus uit kan gaan  zien. In mijn research ben ik gevorderd tot het punt dat ik erachter probeer te komen hoe en waarom deze differentiatie in westers  en niet-westers voor het eerst werd gemaakt. Alle suggesties voor bronnen zijn overigens welkom. Die research levert allerlei interessant materiaal op dat ik niet direct voor mijn boek kan gebruiken, maar wat wel representatief is voor hoe er over het onderwerp migratie werd en wordt gedacht. Een van de faits divers is het minderhedenstandpunt van onzer aller Maxime Verhagen. Onze minister van buitenlandse zaken zat in 2004 nog in de Tweede Kamer. Hij reageerde op het rapport van de commissie-Blok.  Dat was een parlementaire commissie die een grootschalig onderzoek had gedaan naar de integratie van buitenlanders in de Nederlandse maatschappij vanaf de jaren zeventig. Ik ben nu het rapport aan het lezen, reuze interessante stuff. In het kort kwamen de conclusies erop neer dat integratie een gemengd boeket was: sommige groepen deden het goed, anderen niet. Maatwerk was vereist, waarbij het vooral moest gaan om taalachterstanden wegwerken en sociaal isolement oplossen.

In 2004 en 2005 – drie jaar na Fortuyn – kwam het de Kamer echter niet uit om de integratie gelukt te laten zijn. Migranten, en met name islamitische migranten, waren immers de onderliggende oorzaak van alle sociale problemen. De islam was de grote boosdoener, maar het kwam ook door te veel asielzoekers. (ff kort door de bocht.) Dus buitenland- en integratiewoordvoerder Verhagen stelde in een reactie, nog voor hij het rapport had gelezen, dat de integratie was mislukt. Zijn standpunt werd overgenomen door VVD, CDA, SGP en LPF, (die had je toen nog). Mind you, dit was niet in overeenstemming met de conclusies van de Commissie Blok. Uiteindelijk was alleen GroenLinks het met de conclusies van het rapport eens. Alle andere partijen vonden het eigenlijk maar broddelwerk wat hun collega’s hadden gedaan. Het was allemaal ruk en kots, en dat droeg men met verve uit in alle media die er maar aandacht aan wilden geven. Dit is absoluut onterecht, durf ik nu al te stellen, want het is een zeer gedegen onderzoek. Het kwam de Kamer-collega’s echter politiek niet uit.
Pikant geinigheidje: de commissie werd voorgezeten door VVD’er Stef Blok, die we onlangs nog in actie hebben gezien als campagneleider van de VVD bij de Tweede Kamerverkiezingen. Hij onderschrijft de conclusies uit zijn eigen rapport ook niet langer, want ook hij hamerde op het aambeeld van de gruwelijke gevolgen van de massa-immigratie. Die, zo zal blijken uit mijn boek, helemaal niet bestaat.

Dat dezelfde Maxim Verhagen nu staat te popelen om in een kabinet zitting te nemen met de VVD en de PVV verbaast mij dus niet. Hij was altijd al een harde-lijn anti-migranten politicus, binnen de CDA-gelederen.  De vervloekte MVV, de machtiging tot voorlopig verblijf, komt ook mede uit zijn koker. Ik vind het wel jammer dat we nu deze kant op gaan, in plaats van in de richting van Paars plus of Job/Emile 1, maar misschien hebben alle cynici gelijk die beweren dat Wilders en zijn maten eenvoudigweg moeten afbranden in de dagelijkse praktijk van het politieke compromissen sluiten. En dat zij op deze wijze hiervoor de gelegenheid krijgen. En dat we in december/januari nieuwe verkiezingen krijgen, waarbij het hadjememaar-electoraat van de PVV wegfladdert, terug naar CDA en SP.

Wordt vervolgd.