Mark Regev, met zijn zeiloren, zijn Australisch accent en zijn eeuwige Chamas (maar zo spreken alle Israelische chotemetoten “Hamas” uit, daar zijn ze aan te cherkennen) heeft het moeilijk bij televisieveteraan Jon Snow, Channel 4, VK. Op de BBC krijgt de man het niet zo moeilijk, daar is “verslaggeving” vrijwel geheel gelijkgeschakeld aan de wensen van het regime.
Het is moeilijk het bombarderen van een open vluchtelingenkamp met 1,8 miljoen ingezetenen te verkopen als “zelfverdediging”, zelfs in tijden waarin De Media van de Internationale Gemeenschap in het algemeen het standpunt van de Internationale Gemeenschap onder leiding van Grote Broer Obama uitdragen. Het neerschieten van vier voetballende jongens aan het strand is, helaas voor Regev en de rest, gezien door verslaggevers die het altijd terugkerende verhaal van het “menselijk schild” op grond van eigen waarneming kunnen weerleggen.
Netanjahoe kan brallen dat “de terroristen van Chamas”, die – zoals nooit beklemtoond wordt – sinds de laatste vrije verkiezingen die de Palestijnen zijn toegestaan een ruim mandaat van de Palestijnse kiezers hebben/hadden, reclame maken met de doden van Gaza – het is niet Hamas dat mensen doodt. De vervelende waarheid die Netanjahoe niet kan bemantelen of verbloemen is, dat Hamas in de gelegenheid is te tonen dat er veel kinderen gedood worden in de Gazastrook en het is niet Hamas dat mensen verhindert te vluchten. Waarheen? Bovendien waren ze al vluchteling, sommigen al sinds 1948. Israël verliest de propagandaoorlog en het verschil tussen wat men kan zien, veelal buiten de gelijkgeschakelde media om, en het bekende verhaal over een moreel leger dat niets liever wil dan vrede verkruimelt, en zeker als er eens fijntjes op gewezen wordt waar het verhaal over de “telegenieke doden” van Gaza wel heel sterk op lijkt.
Laat ik eerlijk zijn: ik vind het onwaardig en respectloos om dode kinderen ten toon te stellen zoals dit in de “alternatieve media”, buiten de greep van de Internationale Gemeenschap tot nu toe, volop gebeurt. De cijfers zeggen genoeg, de pijn en het verdriet moeten en mogen wat mij betreft niet geëtaleerd worden. Maar het Netanjahoe/Lieberman-regime maakt het “de andere kant” wel heel gemakkelijk te laten zien dat hun praatjes eenvoudigweg niet deugen.
Het komt mij zo bekend voor, de propaganda, rondgetoeterd door wat men niet de minsten vond in Nederland, zoals Hugo Brandt Corstius, vriend van Shell en Unilever: hongerige negertjes doen het goed op televisie maar daar moet je doorheen kijken. De dode of zwaargewonde kinderen van Gaza “doen het niet op televisie” maar u die Krapuul leest weet wel waar ze te bekijken zijn. De weerzinwekkende opmerkingen van types als Netanjahoe geven vooral hun racisme bloot: je hebt mensen die het waard zijn gedood te worden en mensen die dat niet waard zijn. Wie de doden ziet weet waar de verantwoordelijkheid ligt.
