Vertaling van een artikel van Robert Fisk over de annexatie van de Golan door Israël (CounterPunch 1 april 2019) via vertaalslag
Is er een ander land op aarde waarmee Amerika op zo’n schaal zou durven samenspannen? Vergeet de ‘speciale relatie’ met de idioten in Groot-Brittannië, of de Nieuwe Wereld die de Oude Wereld in de Tweede Wereldoorlog te hulp kwam. Er is op dit moment maar één speciale relatie die ertoe doet – en we weten allemaal welke dat is. Nadat hij zijn zegen heeft gegeven aan heel Jeruzalem als Israëlisch bezit en nu de Golan aan Israël in bezit heeft gegeven – want “annexeren” betekent “in bezit nemen”, nietwaar? – heeft Donald Trump de volledige grondslag van “land voor vrede”, vervat in Resolutie 242 van de Veiligheidsraad, ondermijnd. En Israël is gelukkig. Een geschenk voor de herverkiezing van Benjamin Netanyahu, wordt ons duidelijk gemaakt.
Toegegeven, het “vredesproces” in het Midden-Oosten stierf jaren geleden – als het ooit heeft bestaan, of bedoeld was om te werken – maar Trumps opzichtige handtekening bij de annexatie van de Golan door Israël op maandag (25 maart) verscheurde de documenten, de artikelen, de basis voor de Israëlisch-Palestijnse tweestatenoplossing die wellicht de langste militaire bezetting van onze generatie heeft beëindigd. En de Verenigde Staten hebben nu openlijk, publieke en volmondige steun verleend aan Israël in ’s werelds laatste koloniale oorlog. En zoals de Golan nu een deel van Israël is vanwege de dreiging van Iran, kan Zuid-Libanon ook een deel van Israël worden. Is Hezbollah ook geen Iraanse “dreiging”? En hoe snel zullen we, met de goedkeuring van de Verenigde Staten, de Westelijke Jordaanoever geannexeerd zien worden door Israël?
Let op twee dingen met betrekking tot de bovenstaande alinea’s. Ten eerste, het aantal keren dat ik verplicht ben om aanhalingstekens te gebruiken rond werkwoorden en zelfstandige naamwoorden en bijvoeglijke naamwoorden die ze normaal nooit nodig zouden hebben. En ten tweede, hoe één woord – Syrië – gewoon niet voorkomt. Het verlies van de Golan door Syrië in 1967 is zo lang geleden en is zo normaal geworden dat op een perverse manier hun echte bezit ophield te bestaan. De erkenning door Trump van Israëls eigen “annexatie” – nergens anders erkend in de wereld – accepteerde alleen maar waar we allemaal stiekem mee akkoord waren gegaan. Dat de diefstal van land van Syrië nu volkomen legaal was. Of “legaal”. Het was zeer leerzaam dat toen de BBC-website ervoor koos om het verhaal over de Golan baldadigheid van Trump te behandelen, het een verhaal publiceerde met de kop “Wat het allemaal betekent” – waar Syrië pas in de vijfde alinea genoemd werd.
De media, in hun onderworpen, laffe, zouteloze gehoorzaamheid aan Israël – en hun allesomvattende vrees om in de hel van “Antisemitisme”-beschuldigingen te worden geworpen – hebben heel wat vragen te beantwoorden. Toen Colin Powell het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken zei haar ambassades te instrueren om de Westelijke Jordaanoever “betwist” in plaats van “bezet” te noemen, schakelde de Amerikaanse pers en televisie bijna meteen over op deze terminologie. En toen het ministerie van buitenlandse zaken dus plotseling een paar weken geleden verwees naar de Golan als “door Israël gecontroleerd” in plaats van “door Israël bezet”, wisten we allemaal wat er zou komen. De hemel zij dank, zoals ik altijd zeg, voor die moedige Israëlische journalisten – en zeldzaam weinige activisten en politici – die zich uitspreken tegen deze waanzin.
Deze verbale omschakeling is echter subtiel noch verrassend – gezien de absolute overgave van Amerika aan alles wat Israëlisch is – maar het is heel onheilspellend voor de mensen in het Midden-Oosten. Ik was erg getroffen door iets wat Netanyahu zei in reactie op de handtekening van Trump onder dat waanzinnige Golan-document: hij zei dat “de wortels van het Joodse volk in de Golan duizenden jaren teruggaan”. Werkelijk. Maar ik herinnerde me onmiddellijk dat in 1982, enkele weken na de invasie door Israël van Libanon, Israëlische troepen en officieren van “burgerzaken” de sjiitische en christelijke dorpen in het zuiden van Libanon rondreisden en vragenlijsten aan de Arabieren overhandigden. Ik heb gezien dat ze dit deden. De documenten waren lang en ingewikkeld. Waren er Joodse archeologische overblijfselen op hun land?, werd de Libanezen gevraagd. Had een van hun oudere gebouwen aanwijzingen van joodse bewoning in vorige decennia of eeuwen? Hadden heuvels of dorpen Hebreeuwse namen? Ze waren vooral geïnteresseerd in het gebied binnen de driehoek van Tyrus, Sidon en Qana.
Natuurlijk waren er veel Joodse overblijfselen. Zelfs in de bergdorpen van het Druzische Chouf gebergte, heb ik de inkervingen van de mezoeza op stenen deurkozijnen gevonden, waaruit blijkt dat hun oude eigenaren de instructies van het boek van Deuteronomium hadden gevolgd. De Israëliërs noteerden deze tekens; inderdaad, sommige van de inwoners wezen ze aan aan de aanvankelijk vriendelijke Israëlische soldaten. Maar natuurlijk, het schiep een precedent. Wat als – na de volgende Libanon-oorlog – Israël besluit dat in plaats van zuidelijk Libanon te bezetten, het de regio zal annexeren, omdat “de wortels van het Joodse volk” in de regio “duizenden jaren terug gaan”.
Ja, ik weet dat Israël Hezbollah zou moeten verslaan om dit te doen – een onwaarschijnlijke gebeurtenis aangezien Hezbollah waarschijnlijk de Libanese grens naar Israël zou overschrijden. Maar in de 18 jaar dat het bijna geheel Zuid-Libanon bezette, noemden de media het nooit “door Israël bezet”. Het werd altijd “door Israël bestuurd” genoemd en de enorme Israëlische bezettingszone kreeg nooit deze benaming. In plaats daarvan werd het altijd de “veiligheidszone” van Israël genoemd. Wij journalisten hadden al het semantische fundament gelegd voor de annexatie, die nog niet heeft plaatsgevonden.
Maar dit is niet meer een verhaal over Libanon, dan het is over Trump zelf. Inderdaad, als je kijkt naar de flauwekul in de moeder van alle parlementen, vind ik het steeds gênanter om te schrijven over de waanzin van Trumps Witte Huis. Nee, dit gaat over de duidelijke handeling van internationale annexatie en de bereidheid van het westen om mee te gaan met diefstal van land – tenzij, uiteraard, Poetin en Rusland erbij betrokken zijn. En het gaat om het feit – laten we niet muggenziften over definities – dat de Verenigde Staten, in haar buitenlands beleid in het Midden-Oosten, onder één hoedje speelt met Israël. 20 jaar geleden sprokkelde ik tientallen Amerikaanse en Israëlische regeringsverklaringen over de regio bij elkaar, gooide ze door elkaar – en vroeg een collega om ze terug te leggen in hun oorspronkelijke volgorde. Lezers kunnen dezelfde test proberen: het was – en is – een onmogelijke taak.
Ik ben moe van de volstrekt onjuiste argumenten over antisemitisme in de Verenigde Staten. Het land bevat vele anti-Joodse, anti-Arabische, anti-zwarte racisten zonder het woord “antisemitisme” te ontdoen van betekenis door dit tegen alle critici van Israël te gebruiken. Het heeft geen nieuwe Congresleden van Arabische afkomst nodig, met hun slimme onaangenaam onthullende woorden en hun slordige begrip van de geschiedenis om te begrijpen dat Amerikanen niet willen en niet durven te klagen over de dubbele loyaliteit van hun landgenoten.
Kijk maar naar het Amerikaanse Congres wanneer Netanyahu het toespreekt. De afgevaardigden van de Verenigde Staten staan op en applaudisseren en gaan zitten en staan weer op en applaudisseren en gaan zitten – 29 keer in 2011 en 39 keer in 2015. Ik kijk altijd met een glimlach naar dit optreden van kruiperigheid van het VS-congres, want het herinnert me aan de ovaties die Saddam Hussein altijd van zijn geliefde volk kreeg en die Bashar al-Assad altijd ontving – en nog steeds ontvangt – van zijn loyale onderdanen. Ik kan goed begrijpen waarom leiders uit het Midden-Oosten parallellen tussen de Arabische wereld en Amerika waarnemen
En ik kon goed begrijpen waarom het Congres zo veel keren op teken opstaat wanneer Trumps vicepresident, Mike Pence, verklaart, zoals hij dat maandag deed, dat “We achter Israël staan, omdat haar zaak onze zaak is, haar waarden zijn onze waarden, en haar strijd is onze strijd”.
Werkelijk? Staan de Verenigde Staten, die een koloniale oorlog tegen de Britten hebben gevoerd, echt achter de koloniale zaak van Israël – de koloniale expansie en landdiefstal op de Westelijke Jordaanoever? Staan de Verenigde Staten echt achter Israël met zijn aanhoudende, wrede bombardementen van Palestijnen – en van Libanon – en tolereren en keuren ze die oorlogsmisdaden goed waarvan iedereen, behalve de Amerikanen, erkennen dat ze de verantwoordelijkheid van Israël zijn. En als ze dat doen, waarom namen Amerikanen dan de moeite om tegen Saddam oorlog te voeren? Waarom bombarderen we Syrië?
Het heeft geen zin om de onsmakelijke geschiedenis van annexatie na te trekken. Van de Amerikaanse annexatie van Hawaï omdat het een marinehaven in de Stille Oceaan nodig had (zoals de Japanners hebben gemerkt) en de annexatie van het grootste deel van New Mexico, Texas en Arizona. Ik noem Poetin en de Krim niet eens. Noch is het echt nodig dat we ons door de annexaties slepen die door de kleine korporaal met de snor werden begaan – in de stijl van Jacinda Ardern zal ik zijn naam niet noemen – die het Sudetenland en heel Oostenrijk annexeerde, waarvan de laatste gebeurtenis vergezeld ging van een Times-hoofdartikel die deze positief vergeleek met de 300 jaar oude unie van Schotland en Engeland.
Nee, ik ben geen annexaties aan het vergelijken. De Israëli’s zijn geen nazi’s en de Amerikanen zijn geen Russen en de Russen zijn geen Israëli’s. Maar er zijn parallellen die landen zelf trekken wanneer ze ervoor kiezen om land van andere volken te annexeren of annexatie ervan heilig te verklaren. Die kunnen allemaal worden gegrondvest en werden in de meeste gevallen gegrondvest op zowel etnische wortels als militaire noodzaak.
Vandaag de dag moeten we opnieuw die oude uitdrukking ‘facts on the ground’ leren. Israël annexeerde Jeruzalem en de Golan in 1980 en 1981 – de hele wereld (en veel Israëli’s) veroordeelden dit op dat moment – maar nu heeft Trump de vergelijking “land voor vrede” in tweeën gesneden. Washington heeft zijn goedkeuring gegeven aan illegale grondverwerving, aan territoriale diefstal. En waarom niet, als het Congres de slaaf van Israël is?
Maar waarom zou je je hier druk over maken? Door de annexatie van de Golan door Israël te erkennen, erkende Trump slechts dat Israël Amerika heeft geannexeerd.
