Wijlen Shimon Peres, die destijds premier en minister van Buitenlandse Zaken van Israel was tot hij het op zijn oude dag nog tot president bracht, haalde ooit de krantenkoppen met zijn plannen voor ‘economische samenwerking’ in het Midden-Oosten die uiteindelijk de vrede zou bespoedigen. Critici wezen er op dat dit het paard achter de wagen spannen was. Economische vooruitgang, zeiden zij, is immers afhankelijk van vrede en rust, en niet andersom. Zonder dat er garanties zijn betreffende de niet-inmenging van één partner in de zaken van de anderen, komen er geen investeringen en langetermijnplannen, en komt economische samenwerking niet van de grond. Een ander argument was dat Israel, als het meest welvarende land in het verhaal, met Amerika en rijke Joodse gevers achter zich, er gewoon op uit was het Midden-Oosten ook nog eens economisch te domineren.
De plannen kwamen daarom nooit van de grond en bleven een soort persoonlijke droom van Peres, een passend monument voor de ineffectiviteit van deze staatsman, die uiteindelijk nooit iets substantieels heeft bereikt. Maar inmiddels worden we geconfronteerd met Peres’ droom in een versie 2.0, in de gedaante van het plan ”Peace to Properity” dat zaterdag werd onthuld door het Witte Huis in Washington, met het oog op de bijeenkomst van de komende dagen (25 en 26 juni) in Bahrein. Het is het eerste deel van de door Trump beloofde “Deal of the Century” dat daar zal worden besproken door, zoals het er nu uitziet, Amerikanen, een aantal Golflanden en vertegenwoordigers van Jordanië en Egypte die het niet met goed fatsoen kunnen laten afweten.
De Palestijnen zullen er niet bij zijn, ze hebben genoeg van Trump, nadat hij Jeruzalem aan de Israeli’s cadeau heeft gedaan en de bijdragen aan UNWRA en de Palestijnse Autoriteit heeft geschrapt (en ook nog de Israelische heerschappij over de Syrische Golan-hoogvlakte heeft erkend). De Israeli’s zullen er zijn met een lage vertegenwoordiger. Dat is omdat omdat een deelname op hoog niveau de partijdige indruk zou versterken, en aan de andere kant omdat openlijk aan één tafel zitten met belangrijke Israeli’s in de Golflanden op problemen zou stuiten.
Het ”Peace to Prosperity” plan is, zelfs als we er nog bijna geen letter van hebben gelezen, onthullend over hoe de onroerendgoed-magnaten Trump & Kushner de zaak willen aanpakken: Amerika leidt, en anderen moeten het geld op tafel leggen. Voor de ontwikkeling van Palestina (in samenwerking met Egypte, Jordanië en Israel) is voor de komende tien jaar een bedrag dan 50 miljard dollar voorzien, dat grotendeels – zoniet zo’n beetje helemaal – door de Saoedi’s, de Emiraten en andere Golflanden moet worden opgebracht. Dat geld wordt geïnvesteerd in verbetering van de infrastructuur zoals elektriciteits- en drinkwatervoorzieningen, een corridor tussen Gaza en de Westoever, betere wegen en grensovergangen, betere opleidingen, en de ontwikkeling van industriegebieden in onder meer de Sinaï, waar de bevolking van Gaza dan zou mee kunnen profiteren.
Het is een plan dat volledig opgetrokken uit luchtkastelen (inclusief stompzinnige illustraties van gelukkig kijkende Palestijnse kinderen en volwassenen). En dat vooral omdat het geheel – en dan ook helemaal – voorbijgaat aan de situatie van de Israelische bezetting, waar Israel in de loop van de jaren de Palestijnse elektriciteitsmaatschappijen en ook (bijna) alle drinkwaterbedrijven heeft genaast, terwijl ook alle bronnen op de Westoever (met wat onbetekenende uitzonderingen) door Israel op het Israelische waterleidingnet zijn aangesloten en door de Palestijnen niet meer mogen worden gebruikt. Het plan is bovendien uitermate bevoogdend – of zelfs regelrecht racistisch – waar het uitgaat van de verbetering van onderwijs en de opleiding van rechters, of bestuurders,. of betere arbeidsbemiddeling – alsof dat de problemen zouden waar de Palestijnen mee kampen en alsof de Palestijnsen zelf niet de daarvoor benodigde universiteiten en opleidingsinstituten hebben.
Het is daarnaast ook nog eens totaal onrealistisch, zoals blijkt uit het volgende citaat
The plan will reduce constraints on Palestinian economic growth by Opening the West Bank and Gaza to regional and global markets. Major investments in transportation and infrastructure will help the West Bank and Gaza integrate with neighboring economies, increasing the competitiveness of Palestinian exports and reducing the complications of transport and travel. To complement these investments, this plan will also support steps to improve Palestinian cooperation with Egypt, Israel, and Jordan, with the goal of reducing regulatory barriers to the movement of Palestinian goods and people.
In de volledige tekst van het voorstel staat hier bovendien nog het plan voor een corridor tussen de Westoever en Gaza. Alsof dat niet al een plan was dat al was voorzien in de Oslo-Akkoorden van 1993, en waarvan de uitvoering door Israel dus consequent al 26 jaar is verhinderd. En alsof Israel niet al tijdens de tweede intifada van 2000 -2002 de haven en de luchthaven in Gaza plat heeft gebombardeerd. Alsof het niet altijd Israel is geweest dat de belemmering voor de ”opening the markets” van de Westoever en Gaza heeft opgeworpen in de vorm van honderden checkpoints, een ”Afscheidingsmuur”, en allerlei beperkingen aan de grenzen, waar de Israeli’s de scepter zwaaien of alleen in naam opererende Palestijnse douaniers. Waarom gaan de plannen van Trump & Kushner er in godsnaam vanuit dat het naar binnen pompen van veel geld voldoende zou moeten zijn om Israels bezwaren uit de weg te ruimen tegen het opheffen van de blokkade van Gaza? Of tegen het openstellen van de grenzen en het elimineren van de checkpoints? Waarom veronderstellen ze dat Israel, dat om het plat te zeggen, de elektriciteitsvoorziening van de Westoever ter hand heeft genomen (om die naar naar eigen goeddunken te kunnen reguleren) en dat de hele waterhuishouding van de Westoever heeft ingepikt om tegen te gaan dat het gebied zich zelfstandig zou ontwikkelen, nu opeens ”om” zou gaan?
Maar dat is nog lang niet alles. Het meest schandalig is de veronderstelling dat met geld van de Golflanden eenvoudig een beter Palestijnse leven kan worden gekocht, zonder dat er zelfs maar een woord wordt gewijd aan Palestijnse soevereiniteit, het opheffen van de bezetting, of het verwezenlijken van maar de geringste vorm van een Palestijnse nationale identiteit. Het plan Peres 2.0 van de firma Trump & Kushner is een laat staaltje van een kolonialistische mentaliteit en aanpak. Een uiterst smoezelig plan omdat het – zoals de Palestijnen zelf ook zeggen – een doorzichtige poging doet de Palestijnse nationaliteit ”af te kopen”, en omdat het volledig voorbijgaat aan waar het de Palestijnen echt aan mankeert. Het is domweg broddelwerk.
– Eerder verschenen bij Abu Pessoptimist
