Op die vierde mei 1970 wisten we het nog niet, dat er vier studenten waren doodgeschoten door de nationale garde op de campus van Kent State University, Ohio. Het tijdsverschil. De snelheid van het nieuws in die dagen (het gebeurde tegen half zeven Nederlandse tijd). Amsterdam maakte zich op voor een nieuwe ronde onrust, na 30 april van het voorgaande jaar. Na de vrome twee minuten stilte werd gezwind met knuppel en schild de Damstraat “schoongeveegd”, reden om uit het bezette Instituut voor de Wetenschap van de Politiek (Karl Marx Instituut) Street fighting man van de Stones te doen weerklinken. Het geluid moet de Damstraat net gehaald hebben. De dag daarna, de vijfentwintigste bevrijdingsdag was Nationale Kraakdag. En er werd wat afgekraakt en dus ook geknuppeld.
Maar intussen had Nixon de oorlog tegen Vietnam uitgebreid tot in Cambodja, waar de koning werd afgezet en een VS-vriendelijk militair regime klaarstond tot collaboratie. Op vele campussen en straten werd spontaan gedemonstreerd. In Ohio vielen doden. Werden mensen doodgeschoten, betekent dat. De imperialistische oorlog kwam thuis.
Pas toen ik de campus bezocht op een zonnige dag in mei 2012 drong tot mij door dat de kogels van die dag net zo goed tegen mij/ons in Nederland gericht waren. Als de Nederlandse politie even anders gemutst was geweest was er even geschoten op degenen die opruiende muziek lieten weerklinken bij het oproer. En de macht kan nu doen alsof het protest op de Kent-campus een kwestie was van vrije meningsuiting die niet gewelddadig verstoord had mogen worden, de ware betekenis wordt daarmee verdoezeld.
Het protest ging om de imperialistische oorlog die zonder enige rechtvaardiging (alsof die te geven was) werd uitgebreid. Protest is niet alleen een kwestie van vrije meningsuiting, het gaat er ook om wat het protest inhoudt.
Brothers, listen to my story
Sisters, listen to my song
Gonna sing of four young people
Who are now dead and gone
Two of them were twenty
And two were just nineteen
Just stepping out to meet the world
Like so many you have seen
It was in Kent State, Ohio
On a Monday afternoon
The air was full of springtime
The flowers were in bloom
It was a scene of terror
That none will soon forget
Young students stood with empty hands
To face the bayonets
Alli Krause and Sandy Scheuer
Marched and sang a peaceful song
Like Bill Schroeder and Jeff Miller
They did not think it wrong
They laughed and joked with troopers
And some to them did say:
We march to bring the GIs home
And we are not afraid
No warning were they given
No mercy and no chance
The air was filled with teargas
The troopers did advance
Suddenly they knelt and fired
The students turned and fled
Fifteen fell at that moment
And four of them were dead
On the campus they were murdered
In the springtime of their lives
As angry sorrow swept the land
Their friends and parents cried
They’d hardly learned to struggle
But witness they will be
They died for those in Vietnam
Also for you and me
But while we march and mourn today
There’s much more we must do
We must teach ourselves to organize
And see the struggle through
Blood flowed upon the 4th of May
And we’ll know it’s color well
‘Til we sink this murdering system
In the darkest pits of hell
Kent State massacre, Barbara Dane, 1973. Ja, Crosby, Stills, Nash & Young reageerden stukken eerder. Een lied voor wie niet wil horen over Nederlandse oorlogsvoerders of vredesoperatielui op 4 mei of alle dagen van het jaar.
Dit filmpje, dat grotendeels overeenkomt met het hieronder volgende, heeft een leeftijdsbeperking. Niet onder de 21 of zo? De doodgeschoten mensen waren 19 of 20. U mist hier de Hebreeuwse letters op de grafsteen van een van hen.
Ohio, 1970
- Afbeeldingen: eigen foto’s AJvdK, Kent State, mei 2012
