Vandaag is de aandeelhoudersvergadering van ‘Royal Dutch Shell.’ En dus ook een actiedag. Want ik ben niet de enige die me kapot schaamt dat Shell de titel ‘Koninklijk Nederlands’ draagt. Ik schaam me kapot dat het destructieve bedrijf het Royal Dutch waarmaakt door gierig te winstjagen met een groen sausje. En daarom ben ik een van de velen die vandaag een vuistje maakte tegen Shell, in mijn geval bij de headquarters in Den Haag. Ik zeg vuistje: want hoewel ik graag schrijf en erg boos ben, weerspiegelt mijn handelen niet de wanhoop die ik voel. De reactie van de klimaatbeweging tot nu toe is lief, vriendelijk, ongehoorzaam zoals kinderen dat kunnen zijn. Maar zeker nog niet zo doordrongen van de realiteit van de destructieve praktijken van Shell dat ze bereid is om verder te gaan. Verder dan woest twitteren of met een banner ergens staan durven we nog niet. Alsof we in een gezamenlijke hallucinatie leven waarin we echt geloven dat moties zoals die van FollowThis, of meer geplante bomen, of nog een reclame met Katja Schuurman, gaan leiden tot een leefbare planeet.
Zou die woede en actiebereidheid er wel zijn als de slachtoffers hier vielen? Als wij de zeespiegelstijging merken door een verlies aan voedsel? Als we de gevolgen van CO2 uitstoot voelen omdat het ons huis is dat verdwijnt? Als verdriet om kinderen gaat om kinderen die nu sterven, door door klimaatverandering gecreerde natuurrampen, door milities op drift door fossiele interventie, door de warmere aarde? Klimaatverandering is niet een intergenerationeel verticaal rechtvaardigheidsprobleem. Klimaatrechtvaardigheid draait vooral om horizontale rechtvaardigheid: hoe de effecten van klimaatverandering verdeeld zijn over de verschillende delen van de wereld. We zien dat Shell haar koloniale roots niet van zich afgeschud heeft, want nog steeds zijn het voornamelijk mensen van kleur die als vervangbaar worden gezien. Het zijn mensen die nu al de gevolgen van de CO2 uitstoot voelen die de collateral damage zijn voor de winstmaximalisatie van het Nederlandse aandeelhouderskapitalisme. Dat zou ons woest moeten maken.
Hopelijk verschijnen er in de loop van de dag meerdere nieuwsberichten over mensen die meer hebben gedaan dan een vuistje maken. Mensen die bereid zijn hun privileges in te zetten om de destructieve klimaat ontwrichtende praktijken van het fossiele bedrijf te stoppen. Mensen die zien dat vragen niet genoeg is, en dat vragen met een banner nog niet hetzelfde is als radicale actie. Die hoop op een betere toekomst wordt vormgegeven en gecreëerd door de acties die we nu, nu het nog kan, samen ondernemen.
