Afgelopen week overleed Keith Reid, de tekstschrijver van Procol Harum, in een ziekenhuis in Londen aan de gevolgen van kanker.
Reid schreef tot 2003 vrijwel alle teksten voor de band. Alleen aan Novum, het meest recente album van de band (2017), leverde hij geen bijdrage. Volgens zanger Gary Brooker waren hij en Reid na een hiaat van 14 jaar uit elkaar gegroeid: “We kwamen op een kruispunt. Ik ging rechtdoor, hij nam de afslag links”.
Reid’s naam zal natuurlijk altijd verbonden blijven aan A Whiter Shade Of Pale, de debuutsingle van Procol Harum. Hele generaties critici en fans hebben zich het hoofd gebroken over de cryptische tekst van de song. Reid is altijd vaag gebleven over de precieze betekenis, maar de song heeft volgens hem wél een verhaallijn: “It’s sort of a film, really, trying to conjure up mood and tell a story. It’s about a relationship…But certainly there’s a journey going on, it’s not a collection of lines just stuck together. It’s got a thread running through it”.
Keith Reid richtte Procol Harum in 1967 samen met pianist/zanger Gary Brooker op. Zelf bespeelde hij geen enkel instrument en zingen kon hij ook al niet, maar dat belette hem niet officieel lid te worden van de band en voor alle fotoshoots te poseren.
Procol Harum scoorde na A Whiter Shade Of Pale nog een aantal (iets bescheidener) hits, maar alles bleef qua verkoopcijfers altijd in de schaduw staan van de debuutsingle. De band zat daar overigens in het geheel niet mee: kwaliteit stond voorop, en het scoren van een hit was mooi meegenomen, maar ook niet meer dan dat.
Procol Harum komt waarschijnlijk de eer toe samen met The Moody Blues het genre van de symfonische rock te hebben gecreëerd. Wat – ook al weer net als de Moody Blues – Procol Harum onderscheidde van de navolgers, was het sterke gevoel voor een goede melodie. Mensen vergeten weleens dat grote klassieke componisten als Bach en Mozart in de eerste plaats melodiesmeden waren. Brooker en co realiseerden zich dat ook: virtuositeit is mooi meegenomen, maar geen doel op zich. Alles begint en eindigt met een goede melodie.
Laurent’s favoriet. A Whiter Shade Of Pale, in 2006 met het deense Nationale Orkest:
Procol Harum werd niet alleen beïnvloed door Bach; blues en soul speelden al net zo’n grote rol in het oeuvre van de band. Dit is één van de fraaiste voorbeelden daarvan. Het is Arnold’s keuze:
Van een iets latere datum, Grand Hotel, één van de meest barokke songs van de band. Zoals altijd nét niet over the top. Majestueuze melodie, btw. Het is Rob Bloemkolk’s favoriet:
Mijn keuze, Shine On Brightly, met één van Reid’s beste teksten: And I can see no end in sight/And search in vain by candlelight/For some long road that goes nowhere/For some signpost that is not there/And even my befuddled brain/Is shining brightly, quite insane.
Uitgelichte afbeelding: By The cover art can be obtained from Regal Zonophone / Deram., Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=43775132
