Naast psychedelica en het (on)nodige aan hitparadetinnef wordt 1967 gekenmerkt door de papapa-vocalen. Voorzover ik kan overzien is het begonnen met de witte doowopgroep (hier ligt dan ook een verklaring) The Tokens in 1966, al is het wel functioneel in dit nummer. De papapa’s verbeelden de trompetten. Een mens kan zich blijven verbazen – is deze lijdzame tekst echt, eerlijke armoede, er gaat niets boven? Goed dat het mij destijds is ontgaan. Ik dacht alleen aan de lofzang op Het Meisje…
(Dit is een eerste aflevering uit een beoogde serie, niet iedere dag een aflevering maar regelmatig).
I am not of royalty
I’m an ordinary guy
From a little family
And the riches pass us by
No red carpets on the floor
Nothing fancy I can show
But when we all stand together
I hear trumpets blow
Oh there is a fair young maiden
I love her and she loves me
She is kind and understanding
Filled with personality
And the people closest to me
All respect and love her so
When I see how much they take to her
I hear trumpets blow
Oh it really does amaze me
All the happiness I feel
And with every passing day I find
I can’t believe it’s real
So I pray that it will last
At least a hundred years or so
And I know it’s not impossible
When I hear trumpets blow
De Engelse groep Episode Six dreef nog in hetzelfde jaar het papapa op de spits met hun cover. Over deze groep schijn je steeds te moeten zeggen dat er twee leden van Deep Purple in zaten. Flauwekul! Er zaten twee leden van Episode Six in Deep Purple (of zitten, weet ik veel). Je hoort nou nooit: de oprichter van Deep Purple zat bij de Searchers, want die is er weer snel bij weggegaan.
Maar ja, verweer je er maar tegen, ouwe…
