Sociaal-democratische partijen verliezen aanhang in Europa. Dat verwondert een reguliere Krapuullezer niet. Regelmatig zijn er hier stukken verschenen die sociaal-democratische politiek hekelen. Toch geloof ik niet dat de sociaal-democratische aanhang slechtwillend is, eerder is die naïef.
Op Krapuul heb ik intussen het sociaal-democratische gedachtegoed al vaak genoeg op de korrel genomen. Nog vaker kan contraproductief azijnpisserig overkomen. Op de website Publieke Tribune van de sociaal-democraat Jelmer Renema achtte ik het in een kader van een schrijfwedstrijd evenwel opportuun mijn artikel ‘Zonder veren ontbreekt gloedvolle warmte‘ aan te bieden. Ik beargumenteer daar:
Het gedachtegoed dat eigen inzet verbetering kan bewerkstelligen, wat een begeesterende warme gloed met zich meebrengt, is weg. De demos, dus mensen die tezamen een economie beslissend positief kunnen beïnvloeden, is in de regel groter dan de bevolking van een natiestaat, met uitzondering van wellicht de VS, China en misschien Rusland.
Met betrekking tot de demos heeft liberalisme ten opzichte van sociaal-democratie een voordeel dat die een andere en in zekere zin meer op de toekomst gerichte vorm van democratie kent. In haar politieke visie krijgt geld een belangrijke stem en dat is dus kleurenblind, wat past bij de globaliseringstrend. De hamvraag gaat over aansluiting bij die trend: wil sociaal-democratie haar woorden over internationale solidariteit in de toekomst in daden omzetten of blijft ze de voorkeur geven aan de gesloten nationale verzorgingsstaat?
Hopelijk begrijpt meer dan een enkele sociaal-democraat dit.
