In dit artikel wordt de voortdurende Russische invasie in Oekraïne geanalyseerd en wordt betoogd dat, terwijl het Oekraïense volk doorgaat met hun moedige strijd tegen de bezetting te midden van massale verwoesting, het Westen het conflict cynisch heeft gebruikt om zichzelf weer op te werpen als garantie voor de democratie, terwijl het Oekraïne de broodnodige wapens en hulp onthoudt.
Er is geen staakt-het-vuren in Oekraïne, net zoals er geen staakt-het-vuren is in Palestina. Op 24 februari is het twee jaar geleden dat de brute invasie in Oekraïne plaatsvond. De situatie is grimmig, met weinig winst in het terugdringen van de Russische bezetting. Ondanks de enorme verwoestingen en het enorme aantal slachtoffers en vluchtelingen, staan de Oekraïners nog steeds ‘achter de vlag’ en blijft een overweldigende meerderheid vertrouwen hebben in Zelensky. De Oekraïners hebben geen andere keuze dan te blijven vechten voor de bevrijding van hun land, want Poetins doelstellingen zijn nog steeds dezelfde als twee jaar geleden, namelijk ‘het land denazificeren en demilitariseren.’ De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov bevestigde dat toen hij vlak na Kerstmis zei dat de doelen van Israël in zijn oorlog tegen Hamas in Gaza ‘bijna identiek zijn aan die van Moskou in zijn campagne tegen de Oekraïense regering.’
Net als Israël in Gaza vernietigt Rusland systematisch de basisinfrastructuur van het land, doodt burgers en ontvoert kinderen. Het verschil is dat Oekraïne zich kan verdedigen omdat het een leger heeft met tanks, artillerie en luchtverdedigingssystemen, dus de omvang van de genocide is niet zo groot als in Gaza. Daarom roept Oekraïne niet op tot een staakt-het-vuren, in tegenstelling tot de Palestijnen, die erom schreeuwen. Zelensky heeft zich echter achter Israël geschaard in de oorlog tegen Gaza om zijn trouw aan de westerse belangen te tonen ‒ een stap die links in Oekraïne heeft veroordeeld en waarbij het zich solidair heeft verklaard met de Palestijnen.
Oekraïne zou veel meer winst kunnen boeken tegen het Russische leger als het de wapens zou krijgen die het nodig heeft. De oorlog duurt te lang en heeft gevolgen voor economieën. Extreemrechts in de VS en Europa blokkeren hulppakketten voor Oekraïne om hun nationalistische en isolationistische agenda door te drukken. Als het gerechtvaardigd is dat Oekraïne zichzelf verdedigt tegen een imperialistische interventie, dan moet het daar ook de middelen voor hebben. Maar het Westen en de NAVO, die dit cynisch zagen als een kans om zichzelf opnieuw te profileren als voorvechters van democratie, beginnen nu koudwatervrees te krijgen. Het Westerse imperialisme en de NAVO hebben er altijd de voorkeur aan gegeven om wrede regimes zoals Israël of Saoedi-Arabië te steunen, die loyaal zijn aan hun belangen, in plaats van de mensen die vechten tegen onderdrukking en voor democratie en onafhankelijkheid.
In Groot-Brittannië heeft Labourleider Starmer duidelijk gemaakt dat hij, als Labour de verkiezingen wint, op de ingeslagen weg verder zal gaan door te verklaren dat ‘Labour’s toewijding aan de NAVO onwankelbaar is’. Zelenskyy begreep de cynische rol van het Westerse imperialisme toen hij een maand na het begin van de oorlog tegen The Economist zei: ‘Er zijn mensen in het Westen die een lange oorlog niet erg vinden omdat het zou betekenen dat Rusland wordt uitgeput, zelfs als dat de ondergang van Oekraïne betekent en ten koste gaat van Oekraïense levens. Dat is zeker in het belang van sommige landen. Voor andere landen zou het beter zijn als de oorlog snel afgelopen is, omdat Rusland een grote markt is en hun economieën lijden onder de oorlog.’
Oekraïne zou het veel beter kunnen doen in de oorlog als het een ‘oorlogseconomie’ zou invoeren zoals de VS en Groot-Brittannië deden in de Tweede Wereldoorlog, waarbij particuliere bedrijven onder staatscontrole werden geplaatst om tanks en vliegtuigen te produceren in plaats van auto’s. In plaats daarvan heeft Zelensky gekozen voor een neoliberale aanpak, waarbij hij ‘start-ups’ aanmoedigt om drones te produceren in kleine werkplaatsen en waarmee hij het land voorbereidt op integratie in de EU.
Oekraïne heeft zichzelf gepresenteerd op wederopbouwconferenties waar het aanbood om het land open te stellen voor multinationale kapitalistische bedrijven, in plaats van de afschaffing van de schuldenlast en een plan voor een sociaal rechtvaardige wederopbouw te eisen. In het land heeft de regering geprobeerd om de arbeidswetgeving te ‘hervormen’ en de bestaande vakbonden te marginaliseren. Desondanks zijn er succesvolle gevechten geweest van vakbonden en sociale bewegingen, met name verpleegkundigen, die hebben gestreden voor de betaling van achterstallige lonen.
Een wreed, imperialistisch en expansionistisch regime vernietigt Oekraïne. Poetin kan wapens blijven produceren in een hoger tempo dan Oekraïne gebruikt en soldaten in de gehaktmolen gooien. Er zijn naar schatting 315.000 Russen gedood of gewond geraakt, wat dicht in de buurt komt van de 350.000 Russische troepen die Oekraïne binnenvielen op 24 februari 2022. Dit zijn gevaarlijke tijden voor de bevolking van Oekraïne, met wie we solidair moeten zijn en hun bevrijdingsstrijd moeten steunen, ondanks de regering Zelensky. Er zijn eenvoudige en praktische solidariteitsmaatregelen die laten zien dat de bevolking van Oekraïne niet vergeten is, zoals het leggen van directe banden met vakbonden en links in Oekraïne, het inzamelen van geld voor medische hulp en campagnes om de schuld kwijt te schelden. Nu op 24 februari de tweede verjaardag van de oorlog nadert, roepen we nog steeds: Russische troepen weg!
Dit artikel van Fred Leplat stond op AntiCapitalist Resistance. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos. Onder dankzegging overgenomen.
