Een Markante Stem weer, die naar mijn mening zijn beste werk heeft gemaakt in de jaren zestig maar houd mij hier niet tezeer aan. Hij is begonnen als jazzvocalist en tweede stem elders (waarover later meer).
Hier is hij met een half gesproken nummer, een afrekening met Chicago en het getto aldaar. In de tijd waaruit het stamt kon men misschien nog ontsnappen, de bloeitijd van het kapitalisme: “Gonna get me a job / gonna save my dough” en nooit meer terug naar Chicago en Dead End Street.
Degelijke spanningsopbouw. Destijds over het hoofd gezien, zeker aan deze zijde van de oceaan, waar de Kinks een gelijkgetiteld nummer maakten dat wel is opgevallen (in zoverre geen toeval dat geëngageerde nummers toen bijna de norm werden).
1966, Lou Rawls.
Pingback: Protestsong du jour: Dead end street | Krapuul
Pingback: Psychedelische klassieker du jour: Urizen | Krapuul
Pingback: Waar de wind vrij spel heeft | Krapuul
Pingback: Waar de wind vrij spel heeft – Krapuul