De normaalheid voorbij in een rijtje gymnasiumwoordjes – trans en cis

De collega van de radio deed aan postpunk-rammelbandjes. Het genre omschreef hij zelf als bengbengbeng of rengdengdeng. Ook voetbalde hij.
Eens trof ik hem aan met gelakte vingernagels. Ik merkte op dat ik dat leuk vond maar ook opmerkelijk. Hij zei dat hij ook wel graag jurken droeg.

En op een dag was hij een zij geworden. Met bifbangpow en voetbal en al. Maar ook tutten met de liefste – die zij als hij nooit had zien staan – over tasjes en andere tutdingen.
Als haar was zij wellicht nog egocentrischer dan als hem.

Het opmerkelijkste voorbeeld van trans in eigen omgeving.
Hoewel – ik denk nu plotseling aan die ene keer dat ik op het naaktstrand van Zandvoort geweest ben, het was er net. Je kon het ’t best per fiets bereiken. Je ging er heen omdat het lekker rustig was, je badcostuum had je natuurlijk wel aan (Ach, mijn metgezellin deed wel even haar “bovenstukje” uit maar ik keek zedig naar de zee al die tijd, wetend wat er van mij verwacht werd en niet. Een jaar later deden bijna alle vrouwen overal die stukjes uit, dan weet u meteen wanneer dit speelt).
Maar ik kwam er zowaar een bekende tegen uit “de beweging”, een man van een generatie verder, in gezelschap van – vermoed ik – zijn echtgenote, althans een vrouw van het vrouwelijk geslacht om het Reviaans te formuleren. En hij was onmiskenbaar van het mannelijk geslacht.
Maar toen later de Groene een soort dagboek had lopen over de transformatie van het gehate naar het gewenste geslacht begreep ik wel meteen dat het van hem was. Haar. Waar heb je zin in op die leeftijd, was mijn hoofdgedachte.
Als vrouw liep zij eenzaam in mantelpakjes en met kale kruin door de buurt waar ik ben opgegroeid. Zij is niet echt oud geworden. Geluk straalde hij als zij niet uit. Maar wie ben ik, het was maar een indruk van iemand die ik wel kende maar niet goed.
En wat is goed kennen?

*

Het begrip cis kwam ik tegen in de zelfbeschrijving van een Engelse Occupy-activiste.
Ik ben toch echt bang dat het een nette invoelende manier [invoelend tegenover “die anderen”] is om te zeggen dat je “normaal” bent. Ik geloof niet dat de uitdrukking in Nederland in zal burgeren.
“Cis”, aan deze zijde, van de geslachtsgrens, zo fraai eigentijds “gender” genoemd alsof het Nederlands geen woord heeft, staat dan tegenover “trans”. Trans is Latijn voor “aan gene zijde”. Woorden.

Bij LGBTQ denk ik aan een dure sandwich. In Vlaanderen spreekt men van holebi. Ik hoor bij de Stam van de Holebi. Ik vind het allemaal niks, dat spraakgebruik.

*

Dit is een onderwerp waarover ik eigenlijk niet essayistisch kan of wil schrijven, laat staan Wetenschappelijk Verantwoord (het woord discursief valt zeker twee keer).
Ik ben zelf bij mijn geboorte gezegend met spannende rondingen waar je ze als man niet hoort te hebben en ik heb mijn lichaam dan ook gehaat. Het hoorde er niet te zijn.
“Je lichaam haten”. Denkt u er zelf maar over na. We hebben het hier niet over “schaamlipcorrectie”.
De huisarts die op zoek was naar iets anders dat er niet toe deed merkte het dan eens op. Het team dat zich vervolgens op mij stortte besloot dat ik van mijn rondingen ontdaan mocht worden na het eindexamen. Zodat mijn puberteit in ieder geval volledig verklierd is door mijn eigen tieten (nee, het was niet endocrien, het was zomaar een cadeautje).

Hoe trans ben ik zelf?

FINIS

6 gedachten over “De normaalheid voorbij in een rijtje gymnasiumwoordjes – trans en cis”

  1. Hoeveel spijt spreekt er niet uit de zinsnede “maar ik keek zedig naar de zee al die tijd, wetend wat er van mij verwacht werd en niet”! Dan ben ik als kosjere seksist toch net, maar troost je, het houdt niet over, iets beter af.

  2. @2
    Nee, hier spreekt geen spijt uit, het is een weergave van een verhouding die draaide om spelen met wederzijdse verliefdheid. Iets wat verder niet ter zake was/is.

  3. LGBTQ? LGBTQIA zul je bedoelen (lesbian, gay, bisexual, transsexual, queer, intersex, asexual).

    “Hoe trans ben ik zelf?”
    Als je niet ontevreden bent met het feit dat je een (toch wel overwegend, naar ik aanneem) mannenlichaam hebt, dan ben je alvast geen trans. Dan zou je evt. nog tot de interseksen* (hermaphrodieten) kunnen behoren, maar je zegt zelf dat het niet endocrien is. Wat is dan het probleem, alleen wat mensen van je zouden kunnen denken als je aan het strand ligt?

    * De atlete Foekje Dillema bv. bleek in 1950 bij de gewraakte geslachtstest (alleen vrouwelijke topsporters moeten die ondergaan) genetisch zowel vrouw als man te zijn. Mij lijkt het vooral geen pretje voor haar dat het in alle kranten stond: op weg naar een interland is ze door de KNAU publiekelijk uit de trein gehaald en het eerder door haar gevestigde record werd geschrapt. Ze voelde zich nog hetzelfde als voorheen, maar droeg ineens het stigma geen (echte) vrouw te zijn. (zie ook http://www.foekjedillema.nl/index.html)

  4. @4
    LGBTQIA
    Die kende ik dus nog niet want dat klinkt niet als een sandwich. Dat er in zo’n afkorting ruimte wordt gemaakt voor de aseksuelen, een lang miskende mensensoort.

    Dat het niet endocrien was is nog niet zo lang geleden definitief vastgesteld toen ik als mannelijke vijftiger geveld werd door een ziekte die typerend is voor vrouwen in de vruchtbare jaren.
    Maar neen, ook geen hermafrodiet of zo. Wel toegerust met een “gemaakt” lichaam.

  5. Ik heb weleens een trans meegemaakt tijdens de transitie, als collega. Het was een experiment, want hij/zij bleef intussen gewoon doorwerken. En het was in de jongerenopvang, dus we maakten ons wel een beetje zorgen of we hen op die kwetsbare leeftijd niet in ernstige verwarring zouden storten.

    Als man ging E. al bij voorkeur om met een sub-sientje van ons team, dat vnl. bestond uit androgyne punkmeiden waarvan er zeker 2 hun borsten hadden laten verkleinen. Hij had me ’s verteld dat hij ooit 1 keertje smoorverliefd was geweest, op een meisje die net een jongen was, maar verder niet.

    De nieuwe E. ging echter minirokjes dragen en kwam dan gelukzalig vertellen dat ze zojuist op straat door mannen was nagefloten. En ook zag ze dus haar borsten dagelijks groeien. Op een keer toen we bij S. thuis zaten zegt ze “mijn borsten worden al héél groot, ik heb denk ik al minstens een B-cup” en S. loopt naar een grote kleerkast, rukt daar een bh uit en gooit die naar E. met de woorden “dit is een B-cup”.
    Wat zij had (dankzij de hormoonkuur) was misschien wel meer dan wat jij hebt – maar dat noem je nog geen ‘borsten’ – maar voor haar idee waren ze enorm. En zij koesterde ze echt. Kijk, dàn ben je een trans…

    Maar verder een leuk mens, al stond haar idee van vrouwelijkheid haaks op dat van ons. Op een keer zette ze tijdens een avonddienst de tv aan, omdat Caroline Cossey daarop te zien was. Alle jongens vielen bijna van hun stoel, want het Bond-meisje uit For Your Eyes Only bleek ineens een transseksueel te zijn. Eentje herhaalde telkens weer verbijsterd “is dàt een man…?!” Cossey stichtte heel wat meer verwarring onder de jongeren dan E., die naast hun op de bank zat. Ze is een XXY-genotype (net als Foekje, maar dan geboren als man) en groeide uiteindelijk uit tot een pionier. Ze zegt altijd dat ze deze aandacht nooit gewild heeft, maar ze werd tegen wil en dank steeds geconfronteerd met het feit dat ze volgens haar paspoort een man was. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Caroline_Cossey)

    Ik vind die interseksen altijd interessant omdat je eruit af zou kunnen lezen hoeveel sekse en geslacht met elkaar te maken hebben, en of psychisch zwaarder telt dan lichamelijk of omgekeerd. Cossey liet zich ombouwen, Foekje niet. Maar Cossey kwam er al heel jong achter – toen ze borsten kreeg, neem ik aan. (Maar borsten zijn überhaupt een rare speling van de natuur. Mannen hebben bv. niet alleen tepels, maar ook melkklieren. Moeder natuur stond in dubio. )

Reacties zijn gesloten.