Geïnspireerd door het hiernaast weergegeven rijtje tweets van de overigens uiterst sympathieke Rutger Bregman:
Nee, activistisch links is niet schuldig aan de triomf van Brexit, Trump en Wilders
Brexit, Wilders en Trump zijn namelijk voornamelijk uitingen van onvrede met het huidige neoliberale stelsel. Dat populistisch rechts deze onvrede weet te bundelen in een griezelig reactionaire stroming is veeleer te wijten aan een politiek midden dat links lult, maar rechts de zakken vult. Een politiek midden dat aan de ene kant de mond vol heeft van diversiteit en begrip, maar dat aan de andere kant duidelijk maakt geen ene fuck om de gemiddelde burger te geven.
Als jij elk jaar weer meer moet betalen voor alles. Terwijl grote bedrijven en elites de belastingpot leegroven. En diezelfde elites en bedrijven je een liberaal wereldbeeld opdringen. Dan is het heel begrijpelijk dat sommige (veel) mensen hun heil zoeken bij het schijnbaar veiliger en minder hypocriete conservatisme.
Tel daarbij de eeuwige richtingenstrijd binnen links op, en je hebt een recept voor de huidige rampen die de Westerse wereld teisteren in handen.
Om dan de mensen die al jaren hun uiterste best doen om de huidige status quo -waardoor zoveel mensen volledig vervreemd zijn van de werkelijkheid- op te blazen hiervoor de verantwoordelijkheid in de schoenen te schuiven is niet alleen niet netjes: het draagt ook bij aan een verdere marginalisering van hen die al marginaal waren.
Wat nu nodig is (en wat al decennia nodig is, sinds Thatcher en Reagan, eigenlijk) is een daadwerkelijke samenwerking op het progressieve front. En daarvoor is alleen centrum-links en ivoren-toren links niet voldoende. Mensen moeten open staan voor radicaal anti-racisme, feminisme en anti-kapitalisme, of accepteren dat de toekomst van het Avondland fascistisch bruin kleurt.
Activistisch links, van haar kant, mag best een beetje minder fanatiek op ideologische puurheid gefixeerd zijn, en moet begrijpen dat versplintering in kleine groepjes ons niet verder brengt. Bruggen slaan, geen muren bouwen.
Belangrijkste les die de crash and burn van Hillary ons zou moeten leren: we moeten af van de neoliberale consensus die ook het centrum van het politieke spectrum heeft geïnternaliseerd. Het is tijd voor een economisch alternatief. En hierin heeft Bregman volledig gelijk: om een sterk links programma op te zetten is alléén activisme onvoldoende: we moeten ook een ècht alternatief kunnen bieden aan het systeem dat ons momenteel in haar greep heeft. Clinton stond voor een voortzetting van beleid dat tientallen miljoenen mensen buitenspel zet als het neerkomt op de echt belangrijke zaken (zoals fucking overleving) voor onze soort, en is daarop hard afgerekend. Het is hoog tijd voor bezinning op dat vlak.
