Samen met rond de honderden andere boze, betrokken mensen demonstreerde ik afgelopen zaterdagmiddag in Den Haag tegen politiegeweld. Met de demonstratie onderstreepten we onze eis: Justice for Mitch! Gerechtigheid in de zaak tegen agenten die in 2015 de Arubaanse man Mitch Hernandez met grof geweld, met vuist en wurggreep en door zich bovenop hem te storten, hebben doodgemaakt. De rechtszaak tegen twee van de vijf betrokken agenten zal komende donderdag in een uitspraak uitmonden. Er is reden om te vrezen dat die uitspraak verdacht veel op vrijspraak zal lijken, en daarmee op groen licht voor racistische killer cops. De demonstratie onderstreepte met kracht ons verlangen dat dit niet gebeurde, zodat de agenten niet vrijuit gaan. Dat is wel het allerminiemste minimum aan gerechtigheid in deze zaak.
De actie bestond uit een enkele spreker op de Koekamp, waar we verzamelden, gevolgd door een stevige optocht naar het hoofdbureau van politie dichtbij het Vredespaleis. Vervolgens weer terug, waar we een reeks van sprekers mochten aanhoren, plus een zangeres met gitaar die ‘Redemption Song’ van Bob Marley subtiel speelde, met de terecht befaamde woorden ‘Emancipate Yourself from Mental Slavery’. Die reeks van sprekers was te lang, zoals te vaak bij demonstraties. En het is een misverstand om te denken dat radicale volharding vooral zinvol wordt getest door geduldig te luisteren terwijl de hagel neerstriemt op aanwezigen. Deelnemen aan verzet is niet hetzelfde als luisteren naar mensen op een podium, hoezeer sprekers ook respect verdienen.
Sommige sprekers waren erg ter zake, hadden een krachtige tekst en een indrukwekkende voordracht. Anderen, veelal sprekend vanuit een organisatie, staken een betoog af dat teveel op een partijpolitieke riedel leek, wat soms zelfs neerkwam op regelrechte clubpromotiepraat. Zoals de spreker die begin met op verheven toon ons een Groet te Brengen namens Revolutionaire Eenheid, kennelijk de club namens wie hij sprak. Ik was – zo zag en hoorde ik om me heen – niet de enige die op dat moment mentaal eventjes afhaakte, hoezeer ik ook revolutie wil alsook daartoe praktisch noodzakelijke samenwerking – ‘eenheid’, zo je wil – nastreef.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
