Je glimlachend portret aan de muur

De jaren zeventig, er valt heel wat over te schrijven – over de (populaire) cultuur en de politiek.
In de Krapuulkantine wierp ik de vraag op: noem het ergste van de jaren zeventig. De naam van Minnie Riperton viel. Nu heb ik daar een “dubbel” (zo’n jarenzeventigwoord) gevoel over. Maar ik ging speuren naar wat er verder was dan Lovin’ you – en naast het treurige verhaal van haar dood nog in het decennium ontdekte ik dat zij als psychedelica-zangeres begonnen was. Bij Rotary Connection en solo. Het kon verkeren, in die jaren zeventig.
Dit is onder andere Minnie in een verstaanbare versie van Jimi Hendrix’ Burning of the midnight lamp. Ja, het wordt een totaal ander nummer bij de Rotary Connection.

The morning is dead
And the day is, too
Nothing here to greet me
But the velvet moon

All my loneliness I have felt today
It’s like a little more than enough
To make a man throw himself away

And I continue
To burn the midnight lamp
All alone

Your smiling portrait on my frowning wall
Really doesn’t bother me, bother me at all

It’s just the falling dust
That really makes it hard for me to see

Forgotten earring lying on the floor
Facing coldly towards the door

And I continue
To burn the midnight lamp
All alone

The morning is dead
And the day is, too
Nothing here to greet me
But the velvet moon

All my loneliness I have felt today
It’s like a little more than enough
To make a man throw himself away

And I continue
To burn the midnight lamp
All alone

1969

En o ja, durf het nog eens te zeggen, dat tuinbroeken onsexy zijn, jarenzeventigbashers.