Vandaag opent de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem, de stad die gedeeld is. Het is een dolkstoot van de Amerikanen in de rug van de Palestijnen.
Ondertussen zit Palestijns dichter Dareen Tatour vast: ze roept op tot verzet.
Het is een mooi voorbeeld van de wijze waarop Israël omgaat met tegenspraak: die bestaat nauwelijks, en al helemaal niet als het gaat om het lot van de Palestijnse bevolking. Het is schrijnend te zien hoe de staat Israël overal mee wegkomt, het is een combinatie van slimme politiek (Palestijns gebied innemen, gedekt door de bestaande wet), intimidatie (wie niet voor ons is, is tegen ons) en als dat alles niet helemaal lukt: bruut militair ingrijpen.
En dat alles onder het mom van het grote gevaar: het Palestijnse terrorisme. Iedereen weet dat voor 2 Israëlische slachtoffers er minstens 20 Palestijnse vallen, maar dat is blijkbaar geen probleem: de Israëlische staat heeft God en de Wet aan zijn kant. En geen hond die dat kan veranderen, ook al is het complete bullshit.
Dareen Tatour is een vrij onbekende Palestijnse dichter die een gedicht schreef waarin werd opgeroepen tot verzet tegen deze toestand. Het gedicht is bepaald geen meesterwerk, vol clichés; ik citeer de beginregels:
Resist, my people, resist them.
In Jerusalem, I dressed my wounds and breathed my sorrows
And carried the soul in my palm
For an Arab Palestine.
I will not succumb to the “peaceful solution,”
Never lower my flags
Until I evict them from my land
I cast them aside for a coming time.
Niet een gedicht waar je warm van wordt: teveel algemene waarheden, bekende wonden, bekende woorden etc. Maar desalniettemin is het een gedicht.
De dame heeft er voor moeten boeten: dit gedicht en enkele uitspraken op Facebook zorgden ervoor dat ze in alle vroegte van haar bed werd gelicht en beschuldigd van – welja – terrorisme. Vier jaar kan ze krijgen. Voor het oproepen voor de gewapende strijd.
Tatour ondertussen beweert dat het gedicht verkeerd wordt begrepen. Ze is helemaal niet voor de jihad, ze is voor liefde, verbinding.
Helaas is de angst groter dan het begrip bij de Israëliers: ze zit achter tralies. Omdat ze zich uitsprak, en daarbij de regels van de Israëlische censuur niet in acht nam.
Tatour is geen groot dichter maar dat ze beter is dan dit ene gedicht bewijst ze in een You-tube-video, zie link onderaan.
In een interview met het linkse Israëlische blad Mondoweiss legt ze het uit. De conclusie kan niet anders zijn dan dat de Israëlische autoriteiten er niet voor terugdeinzen om Palestijnen het woord te ontnemen, zelfs als dat gegoten is in de vorm van een gedicht. Tatour is geen terrorist, maar ze is wel erg kwaad en gaat met alles wat ze in zich heeft in tegen de waanzin die de Israëlische staat verkondigt. Dat is haar goed recht.
Door zo te handelen vergeten de Israëliers hun eigen geschiedenis en transformeren van slachtoffer naar dader, de weg duurt soms jaren. Iemand die daarover schreef was Paolo Freire in zijn Pedagogie der onderdrukten, een van de aandachtspunten: in het huidige systeem worden voormalige onderdrukten automatisch onderdrukkers. Omdat ze bang zijn, omdat hen nooit anders is geleerd. Paolo Freire schreef ook: Als het systeem geen dialoog toestaat moet het systeem worden veranderd. Voor een uittreksel uit het boek van Freire, zie hier.
De situatie wordt er niet beter op. Israël graaft zich in en probeert ondertussen met macht en geweld te pakken wat het pakken kan.
Ondertussen zit een dichter gevangen. Omdat ze zich uitsprak. Het is een teken aan de wand: ook de verbeelding wordt in Israël nu getroffen door zware censuur, veroordeling en opsluiting. Israël is geen democratie, het is – evenals Turkije – een autoritaire theocratische staat, een staat waar de juiste religie de dienst uitmaakt. Al het overige is terrorisme.
Zie voor andere (betere) gedichten van Tatour: Youtube.
Zie voor informatie over het proces tegen Tatour: Haaretz.
